Kolorowy napis z ideogramami: Świat Nei Jia

NR 15 (GRUDZIEŃ 2000)

Historie prawdziwe, legendy i baśnie

OPOWIEŚCI O SHAOLIŃSKICH MNICHACH
CZĘŚĆ PIERWSZA: MEDYTACJA DA MO.

Tłumaczenie i opracowanie:
Sławomir Pawłowski
luohan@poczta.wp.pl
Gdyńska Szkoła Shaolin Kung Fu

Legenda głosi, że przed przybyciem dwudziestego ósmego patriarchy Buddyzmu (licząc od samego Buddy Sakjamuniego), Da Mo (Bodhidharmy) do Chin, przebył on aż trzy razy okres intensywnej praktyki Dyhany, lecz ani razu ani na moment nie został przepełniony duchem Buddy (nie osiągnął stany Buddy). Pomimo tego, będąc wykpiwanym przez współuczniów i otrzymując liczne reprymendy od mistrzów, nie opuściła go odwaga i determinacja.

-Należy tu wyjaśnić, że słowo "Dyhana" jest terminem buddyjskim, nawiązującym do rodzaju medytacji, w którym "siedzi się w cichej kontemplacji, z czystym sercem widzącym prawdziwą naturę rzeczy". Siedzi się w niej ze skrzyżowanymi nogami, będąc zwróconym twarzą do czystej ściany z oczami wpatrującymi się " do wewnątrz własnego umysłu, aż ten stanie się spokojny". Należy usunąć wszelkie złe lub bezużyteczne myśli i zezwolić na całkowite wyciszenie się ducha. Zwykli ludzie zwą to "poszukiwaniem prawdy i ulepszaniem duchowości". Celem praktyki jest całkowity fizyczny relaks, czuwanie bez myśli z sercem wolnym od trosk. Umożliwi to duchowe połączenie się z Buddą (tj. osiągnięcie stanu Buddy), a w końcu oświecenie. -

Nie osiągnąwszy ani razu sukcesu poprzez medytację, Da Mo nie był zbyt ważną osobą w oczach innych mnichów. Pewnego roku, gdy wiara w Buddyzm przechodziła w Indiach okres gwałtownego wzrostu , Najwyższy Przeor wywiesił na głównej bramie świątyni ogłoszenie, w którym nawoływał dostojnych mnichów do zgłoszenia się na misjonarzy, by rozpowszechniać słowa Buddy w Chinach. Bardzo wielu mistrzów i uczniów zebrało się przed bramą, czytając ogłoszenie przeora, lecz nikt nie zgłosił się na ochotnika. Da Mo torując sobie drogę przez tłum dotarł do wrót świątyni, przez chwilkę spoglądał na ogłoszenie, po czym szybkim ruchem, zerwał je. Oburzeni, zebrani przed wrotami świątyni mnisi zaprowadzili go do Pawilonu Przekazów, i tam został postawili z plakatem w dłoni przed samym przeorem. Przeor gniewnie powiedział:

"Waga tego zadania jest większa, niż góra. Czy jesteś w stanie ją udźwignąć?".
Da Mo odparł: "Będę służyć Buddzie całym moim sercem."
Przeor kontynuował: " co, jeśli zawiedziesz?".
Da Mo odparł: "Zgodnie z naszymi regułami, bez żalu zostanę ukarany , a moje ciało rozerwane na kawałki".

Po przepytaniu go i dostrzeżeniu łatwości i trafności jego odpowiedzi, a także zdeterminowanego ducha, przeor pozwolił Da Mo wyruszyć do Chin z buddyjskim przesłaniem.

Wędrując do Chin, Da Mo najpierw dotarł do miasta Guangzhou (Kanton), następnie poszedł do Złotego Wzgórza (obecnie miasto Nanjing),gdzie przebywał przez jakiś czas. To właśnie tam, ku swemu zadowoleniu odkrył, że Chińczycy są ludźmi ciężko pracującymi, dzielnymi, prostymi i uczciwymi. Pełen entuzjazmu zdecydował się wyruszyć na północ, by jak najszybciej znaleźć miejsce do osiedlenia się i rozpocząć nauczanie. Opuścił więc Nanjing, przekroczył rzekę Changjiang (Yangtze - ciang) i podążył na północ. Pospolici ludzie w jakiś sposób wcześniej odkryli jego zamiary, i w celu sprawdzenia Da Mo, jako dostojnego indyjskiego mnicha, każdą łódź umieścili z dala od przystani. Gdy Da Mo dotarł nad rzekę i zobaczył ,że nie ma w pobliżu żadnej łodzi, a oba brzegi rzeki zapełnione są ludźmi, którzy przyszli zobaczyć, jak przedostanie się na drugą stronę, domyślił się, co się stało z łodziami.

Gdy rozejrzał się wokół, jego wzrok padł na staruszkę z pojedynczą trzciną w dłoniach. Podszedł do kobiety, złożył dłonie i pokłonił się głęboko, a następnie wyjaśnił jej, że chce pożyczyć trzcinę, aby przeprawić się na drugi brzeg rzeki. Gdy staruszka dała mu ją, położył ją na powierzchni wody, a następnie zaczął wpatrywać się w głąb własnej duszy. Stopniowo jego duch zaczął się uspokajać. Po pewnym czasie stanął obunóż na trzcinie i zaczął się na niej przemieszczać w kierunku drugiego brzegu rzeki. Gdy zaczął odpływać, odwrócił się w kierunku staruszki, która dała mu trzcinę i z wdzięcznością ponownie oddał jej głęboki pokłon. Tym sposobem, będąc delikatnie popychanym przez południową bryzę, dotarł na północny brzeg rzeki.

Celem upamiętnienia tego wydarzenia, w klasztorze Shaolin , przed Pawilonem Bohaterów, postawiona została kamienna tablica, na której wyryta jest figura mnicha o długich brwiach, dużych oczach, wydatnych policzkach i wystającym podbródku, gęstym zaroście i wąsach, z dużymi kolistymi pierścieniami w uszach, stającym boso na pojedynczej trzcinie, pośrodku rzeki.
Podobny wizerunek Da Mo jest częstym tematem chińskich malowideł.

Przybywszy do Centralnych Gór (pasma Song Shan), Da Mo osiedlił się w klasztorze Shaolin, i zaczął nauczać. Na północ od świątyni, w połowie drogi do szczytu "Wu Ru", czyli "Pięciu Piersi" znajduje się pieczara o kanciastym, nieregularnym wejściu, wielkości małego pokoju, z wejściem skierowanym bezpośrednio ku słońcu. Od początku zamieszkiwania w Shaolinie zwykł był używać jaskini, jako miejsca medytacji. Za dnia wdrapywał się on na górę i siedział w jaskini twarzą w kierunku jej ściany w stanie Dyhany, a wieczorem schodził w dół do klasztoru, aby dyskutować z innymi mnichami na temat buddyjskich zasad. Po pewnym czasie przestał on jednak powracać na noc do świątyni, i pozostawał w jaskini siedząc pogrążony w medytacji ze skrzyżowanymi nogami, w cichej medytacji obserwując swa własną, wewnętrzną naturę. Lata mijały bezkresnym strumieniem, a Da Mo zamieszkiwał w jaskini. Kiedy czuł się zmęczony medytacją, wstawał, spacerował, machał rękami i nogami. Gdy sztywność ciała mijała ,siadał ponownie i spoglądając w swe wnętrze, pozbywał się wszelkich złych i przeszkadzających myśli, stawał się cichy i spokojny.

Powiada się, że człowiek bez większych trudności może wytrzymać trudy medytacji wiosną i jesienią, ale latem, gdy wokół głowy krążą tysiące brzęczących moskitów i innych owadów, staje się to nie do wytrzymania. Były więc takie lata, gdy twarz medytującego Da Mo była cała pokąsana, opuchnięta i pokryta ropiejącymi ranami. Mimo to, pozostawał on niewzruszony i pogrążony w wewnętrznej ciszy. Zimą, w czasach gdy Da Mo zamieszkiwał w jaskini pod szczytem "Pięciu Piersi", w otaczających górę dolinach występowały licznie wilki, tygrysy i pantery. Nocami w pobliżu wejścia do jaskini rozbrzmiewało wycie wilków i ryki polujących drapieżników. Pewnego razu, gdy młody mnich wspinał się na górę niosąc jedzenie dla Da Mo usłyszał dziwny dźwięk. Gdy wszedł do jaskini, zobaczył wielkiego, szarego wilka opartego przednimi łapami o ramiona medytującego Da Mo, z szeroko rozwartym pyskiem i prawie zatapiającym kły w jego szyi. Młody mnich przejęty zgrozą krzyknął wysokim głosem, a wilk z warknięciem odwrócił się i uciekł. Da Mo sprawiający wrażenie zupełnie nieświadomego zagrożenia, siedział nadal z zamkniętymi oczami, coś mamrocząc do siebie.

Innego roku, również w czasie zimy, północny wiatr długo dął wokół góry, lecz ponieważ nie przyniósł ani deszczu, ani śniegu, trawa na całej górze była sucha i żółta, a wszystkie liście opadły z drzew. Nikt nie wiedział, jak to się stało, lecz pewnego dnia trawa uległa podpaleniu, i w krótkim czasie płomienie podsycane wichrem objęły całą górę. Wszyscy mnisi w klasztorze obserwowali płomienie otaczające wejście do jaskini w której zamieszkiwał Da Mo. Kilku z nich z desperacją utorowało sobie drogę wśród płomieni , i pobiegło na górę, by uratować Da Mo. Gdy dotarli do jaskini i weszli do środka, ujrzeli go pogrążonego w medytacji, siedzącego ze skrzyżowanymi nogami, o prostych placach, twarzą do ściany, bez najmniejszego ruchu. W sumie Da Mo medytował w jaskini, siedząc twarzą do jej ściany przez okres dziewięciu lat. W tym okresie czasu, aby zmniejszyć znużenie, stworzył kilka form qigong i walki, które systematycznie ćwiczył. Stały się one podstawą dzisiejszego "Shaolin kung fu" i podstawą stylu Luohan lub "Pięści Serca i Woli". Powiada się, że po trzech tysiącach dni medytacji i patrzenia przez Da Mo na ścianę, jego wizerunek, niby cień ,utrwalił się na kamieniu, przed którym siedział i praktykował Ch'an (ZEN). Spoglądajac na ten głaz z pewnej odległości, można dostrzec na jego powierzchni wizerunek sylwetki mężczyzny, siedzącego w siadzie skrzyżnym, ze złączonymi w medytacji dłońmi. Po dziewięciu latach medytacji Da Mo, okoliczni ludzie nazwali grotę "jaskinią Da Mo", a scianę przed którą medytował "Ścianą Medytacji". Głaz, na którym utrwaliła się sylwetka Da Mo, shaolińscy mnisi nazwali "Wiecznym Sekretem".

- Po śmierci Da Mo, każdy kolejny, nowo wybrany przeor klasztoru Shaolin wspinał się po stoku góry do "jego" jaskini, i dopiero po wejściu do niej i złożeniu rytualnych pokłonów oficjalnie ogłaszano go przeorem. Zwyczaj ten był praktykowany aż do początku dwudziestego wieku. Obecnie ceremonia wyboru i mianowania przeora odbywa się w klasztorze Shaolin. -

Obecnie jaskinia Da Mo istnieje nadal na stoku góry Song Shan, u podnóża szczytu "Pięciu Piersi". Nad kamiennym, łukowatym wejściem do jaskini wygrawerowano słowa, ułożone przez Hu Bina, rządowego urzędnika pochodzącego z Hai Yang, który przebywał w Shaolin w okresie dynastii Song: " Mo Xuan Chu", tzn: "Miejsce odnalezionej ciszy". Na zewnątrz groty, na kamiennej ścianie wyryto cztero wersetowy wiersz autorstwa Su Min Wanga o treści:

"Kto może udoskonalić mądrość z zachodu?
Dziewięć lat samotnego treningu u szczytu Pięciu Piersi
Jeśli prawdziwe zrozumienie może być osiągnięte w świecie ludzi,
To właśnie Da Mo był tym, który je osiągnął"

Da Mo po wielu latach, u schyłku swego życia, pomimo, że był bardzo chory, udał się pieszo w swą ostatnia podróż, zmierzając do świątyni Quiang Wang w Luoyang, by tam dokonać buddyjskiej ceremonii. Po jego odejściu, shaolińscy mnisi w celu upamiętnienia go, wygrawerowali na głazie w ścianie jaskini Da Mo, naprzeciwko ściany, przed którą on medytował napis ułożony przez poetę Xiao Yuan Ji:

"Kamień w Shaolin
Wszyscy mówią, że to człowiek
Wyraźnie jest to człowiek
Wyraźnie jest to kamień
Co za kamień ? - kamień medytacji.
Co za człowiek ? - Medytujący człowiek.
Medytujący Budda, syn króla
Usiadł na dziewięć długich lat
Po dziewięciu latach stał się medytującym Buddą
Stworzone z Buddy puste ciało uwiecznione zostało w kamieniu
Kształt skały na zawsze zdeterminował istotę shaolińskiej szkoły"

Głaz z powyższym napisem został po latach wydobyty przez mnichów ze skalnej ściany, i jest obecnie eksponowany na terenie klasztoru, gdzie wszyscy mogą go podziwiać.

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.