Kolorowy napis z ideogramami: Świat Nei Jia

NR 24 (CZERWIEC 2002)

Style walki prowincji Fujian

STYLE KUNG FU PROWINCJI FUJIAN
Sławomir Pawłowski

luohan@poczta.wp.pl
Gdyńska Szkoła Shaolin Kung Fu

Przedstawiając Czytelnikom sztuki walki prowincji Fujian, do chwili obecnej opisałem na łamach magazynów "Karate/Kung fu" najbardziej popularne z nich, tj. systemy Żurawia, Tygrysa, Psa, Lwa, Luohan (Arhat) oraz Smoka. W odrębnych artykułach przedstawiłem historię oraz charakterystykę sztuk walki tego regionu. W niniejszym opracowaniu opiszę mniej znane i popularne style kung fu powstałe bądź uprawiane w niej, tj: styl Wołu, Koguta, Kobiecy, Kraba, Szkolny (Konfucjański), Ryby, Małpy, Sześciu Harmonii, Naturalny, Śladu Ruchu Ptaka a także historię systemu Wing Chun. Wierzę, że artykuł nie tylko przybliży Czytelnikowi sztuki walki prowincji Fujian, lecz dzięki barwnym dziejom i często unikalnej charakterystyce, nabiorą one w jego oczach nowego "kolorytu".

STYLE KUNG FU PROWINCJI FUJIAN

STYL WOŁU

Został stworzony na początku panowania dynastii Qing, w powiecie Yong Tai, przez pochodzącego z miasta Fuzhou mężczyznę o nazwisku Guo Kong Xi. Wiadomo, że stworzył go na podstawie obserwacji tego zwierzęcia. Po dopracowaniu technik i filozofii stylu, rozpowszechnił go w powiecie Yong Tai i jego okolicy. Idea stylu, powstała z obserwacji zachowania się wołu, zawiera elementy związane z jego wyglądem i zachowaniem, oddając takie jego cechy, jak: twardość, upór i wytrwałość. Postępowanie tego zwierzęcia określa powiedzenie:

"Woły są uparte, twarde i wytrwałe. Kiedy wół przekroczy bramę, żadna siła nie jest w stanie go zatrzymać. Kiedy stanie i zaprze się nogami, trzeba użyć całej siły popędzając go, by się ruszył. Jego moc pochodzi z podłoża (ziemi), a siła skupiona jest w kończynach. Jedno uderzenie, lub nawet dwa silne klapnięcia nie poruszą go.". W stylu używa się głównie pięści. Atakuje się wypadami liczącymi od trzech do siedmiu kroków, zadając ciosy głównie w pozycji łuku i strzały o sztywno wyprostowanej w kolanie nodze zakrocznej "twardo zablokowanej i sztywnej, jak słup", z ciężarem ciała spoczywającym w większości na nodze wykrocznej.Garda rąk, mająca imitować rogi wołu, przypomina nieco szeroką gardę tajskich bokserów, lecz jest jeszcze obszerniejsza i trzymana prawie na wysokości głowy. Wycofywanie się połączone jest z blokowaniem nogami kopnięć przeciwnika.

Formy Stylu Wołu:

STYL KOGUTA

Historia powstania i przekazu stylu:

Styl ten powstał na bazie obserwacji zachowań koguta. Jest jedną ze sztuk walki pochodzących z, i zaliczanych do tzw. "Szkoły Południowej" chińskiego boksu. Według przekazów, został on stworzony przez Xie You Sheng, we wsi Puling, położonej w okręgu Yongtai. Przekazał on styl dwóm uczniom - Li Wen Shi oraz Xie Dong Shang. Ci rozpowszechnili go dalej wśród swoich uczniów w miejscowości Pu Lingsi. Jednym z nich był Xie Bao Kuang. Rozpowszechnił on styl w mieście Fuzhou, nauczając go między innymi Guo Kong Si oraz Chen Pei Guan. Chen Pei Guan przekazał go mnichom buddyjskiego klasztoru Zhou Guan Di, w którym jest praktykowany do dzisiaj. W Fuzhou stylu Koguta nauczali także He Guo Hua, Tu Ji Qing, Lu Rong, Zheng Jian Ming oraz Lian Guo Chang.

Charakterystyka stylu:

Styl koguta został stworzony na podstawie obserwacji zachowań tego ptaka. Zawiera w sobie techniki imitujące skoki, lot, poruszanie się i walkę koguta. Praktyk stylu naśladuje miękkość ruchów ptaka przechodzącą w twardość, stara się osiągnąć wysoką sprawność fizyczną, ułatwiającą osiągnięcie zwycięstwa w walce. Duchową istotę stylu tworzą prawość, realność technik, bojowość, duża i ciągła zmienność oraz żywiołowość.

Analizując zachowania walczącego koguta przydatne w tworzeniu technik stylu, należy zwrócić uwagę na jego uderzenia skrzydłami, uderzenia dziobem, drapiące uderzenia łapami oraz gwałtowne naskakiwanie na przeciwnika. Siła skoków bierze się z żywiołowości (jing), energii (Chi) oraz siły ducha (shen).

Osiągnięcie przez praktyka wysokiego poziomu technicznego oraz doskonałej formy fizycznej przynosi efekty w postaci jego skuteczności w walce oraz zrozumienia hasła stylu zakładającego, że "Dostrzeganie siły rodzi siłę".

Walcząc w stylu koguta należy w jak największym stopniu wykorzystywać   palce: stosować chwytanie, "czepianie" się dłońmi, szarpać i drapać przeciwnika, wykonując ponadto uderzenia pięściami. Ćwiczący ten styl starają się ponadto doprowadzić do wysokiej sprawności skoki. Poświęcenie tak dużej uwagi technikom walki palcami (nazywanych kogucimi lub kocimi pazurami) oraz metodom ich wzmacniania odróżnia styl Koguta od innych systemów południowo chińskich (Nan Pai). Dużą uwagę przywiązuje się do utrzymywania w trakcie walki gardy chroniącej w jak największym stopniu punkty witalne. Wynika to z kolejnego założenia stylu, że "Nie chroniąc punktów witalnych dopuszczamy do ataków na nie oraz na meridiany. Zbyt szeroka garda powoduje utratę równowagi oraz niszczy stabilność postaw. Właściwa garda chroni ośrodek energii Chi pobudzającej siłę."

Formy stylu:

Zgodnie z przekazami Guo Kong Xi zalecał praktykowanie form: San Zhan (Trzy Bitwy, lub nazywana inaczej "Pałeczka kadzidła"), Sy Men(Cztery Bramy, lub in. "Złoty Kogut Myje Twarz"), Ji Bu (Forma Siedmiu Kroków, lub in. "Złoty Kogut Wyciąga Pazury"), (Ośmiu Kroków lub in. Bitwa Tysiąca Dni), (Osiemnastu Sposobów, lub in. Złoty Kogut Bawi się Perłą),San Shi liou Shou (Trzydziestu Sześciu Dłoni, lub in. Cztery Duże Bramy) oraz formę Siedemset Sześćdziesięciu Dwóch Kroków. He Guo Hua zalecał praktykowanie form: San Zhan (Trzy Bitwy) oraz "Złoty Kogut Dziobie Ryż".

STYL KOBIECY

Historia stylu:

Zgodnie z przekazami, styl Kobiecy został stworzony przez Min Hou Nan w miejscowości Yu Zhi Tian. Z czasem styl dotarł do Fuzhou. Tam rozpowszechnili go Guo Kong Xi oraz Guo Ta Lun, a później ich uczniowie. W związku z faktem, że liczba kobiet trenujących sztuki walki w porównaniu do liczby ćwiczących je mężczyzn jest niewielka, styl ten praktykuje obecnie niewielka liczba osób. Nauczyciele nie mając wielu chętnych do nauki, stopniowo odchodzą od jego nauczania, na rzecz bardziej znanych lub atrakcyjnych systemów walki. Istniejące obecnie nieliczne szkoły stylu Kobiecego pochodzą w większości z Fuzhou.

Charakterystyka stylu:

Charakterystycznymi atutami stylu są skoczność oraz gibkość ciała, gdyż zakłada się w nim, że uderzenia kobiet za pomocą pięści są stosunkowo słabe. Innymi cechami są: Przemiana miękkości w twardość oraz założenie, że szybkość ruchów pokonuje siłę oraz powolność. Porównując ten styl z innymi systemami tzw. "południowymi", widoczna jest różnica w poruszaniu się.

Stawiane kroki są tu mniej krzepkie i dynamiczne, tj. bardziej płynne, a pozycje słabsze. Efektywność akcji wynika z umiejętnego połączenia żywiołowości, szybkości kroków, seryjnych uderzeń pięściami, pojedynczych, lecz silnych ciosów łokciami oraz kolanami, a także wykorzystania silnego ruchu rotacyjnego talii i bioder w trakcie zadawania uderzeń.

Formy stylu:

W stylu Kobiecym wykonuje się jedynie jedna formę, zawierającą dwadzieścia sześć akcji technicznych.

STYL KRABA

Historia przekazu:

Kraba opracował Chen Dong Kong. Przekazał go dwóm uczniom zamieszkałym w Fuzhou, tj. Guo Ta Cun i Guo Jia Zu. Guo Ta Cun przekazał go Guo Dao Gen, a ten Gou Shi Yan, Guo Zhong Gui i Guo Kong Xi. Ci z czasem przekazali go innym, zaprzyjaźnionym z rodziną Guo osobom. Do dnia dzisiejszego styl Kraba jedynie w niewielkim stopniu został rozpowszechniony poza rodziną Guo. Niektóre jego elementy były praktykowane w okolicach Fuzhou oraz w górskiej miejscowości Ji Jian Yang.

Charakterystyka stylu

Istotę stylu Kraba odzwierciedla gwałtowność, bojowość oraz duża szybkość akcji technicznych. Technicznie łączy on w sobie elementy styli południowo i północno chińskich. Jego "południową" część stanowią techniki rąk. Są one twarde, silne, cechuje je duża ruchliwość i zmienność. "Północną" część stylu stanowią techniki nożne, cechujące się żywiołowością. Duża wagę przywiązuje się do refleksu, bystrości postrzegania oraz umiejętności ataku nagłym wypadem w kierunku przeciwnika. Taktyka zakłada podział ciała na trzy strefy ataku: górną, środkową i dolną. W obronie szczególną wagę przykłada się do technik odpierania ataków skierowanych na dolną strefę oraz wyprowadzanych z dolnej strefy ku górze, jako potencjalnie najbardziej niebezpiecznych i trudnych do obrony.W trakcie walki należy nieustannie i równoczesnie widzieć wszystkie trzy strefy przeciwnika, zwracać uwagę na jego chwyty, upadki, ataki za pomocą rąk i nóg oraz całosciowo na jego zachowanie się, informujące nas o stanie jego zdrowia i "duchu". Południowe techniki rąk i pólnocne nóg należy umiejętnie zgrać z sobą, gdyż ma to zasadniczy wpływ na efektywność i wygląd akcji tworzących ten styl walki.

W stylu występują dwie formy: Forma Kraba i forma Środkowej Szczeliny.

STYL KONFUCJAŃSKI (STYL SZKOLNY)

Historia powstania i przekazu:

Zgodnie z przekazami, styl Konfucjański /nazywany też Szkolnym /został opracowany w jednym z cesarskich klasztorów buddyjskich w miejscowości Quan Zhou. Był nim najprawdopodobniej klasztor Miao Zhu, gdyż wiadomo, że uprawiano i udoskonalano w nim co najmniej cztery południowo chińskie style kung fu, tj. Konfucjański, Ryby, Koguta i Psa. Powiada się, że jeden z mieszkańców miasta Fuzhou- Chen Pei Bao, był związany z grupą starych wojowników zwanych "kucharzami". Podążając za nimi dotarł do buddyjskiego klasztoru w Quan Zhou, gdzie czasowo stacjonowali. Został tam zauważony przez mnichów w trakcie wykonywania codziennych porannych ćwiczeń sztuk walki w pobliżu klasztornych murów. Po zaakceptowaniu i przyjęciu przez mnichów na ucznia, opanował on w całości wszystkie cztery wyżej wymienione style kung fu. Po latach przekazał on styl Konfucjański swemu uczniowi Chen Tui Yi, ten natomiast po powrocie do Fuzhou przekazał go He Gou Hua. Najlepsi z uczniów He Gou Hua, tj. Tu Ji Qing, Lin Wen Rong oraz Dong Guo Chang założyli z czasem własne szkoły, a ich uczniowie przekazali styl kolejnym generacjom uczniów. W związku z nakazem mnichów klasztoru Miao Zhu , mistrzów tego stylu: "Nie wolno lekkomyślnie przekazywać tego stylu", nauczano go przeważnie indywidualnie, i przez to jest on obecnie jednym z rzadko spotykanych i mało znanych systemów kung fu.

Charakterystyka stylu:

Styl charakteryzują: miękkie ułożenie pięści oraz naprzemienne stosowanie szybkości i powolności. Zakłada się, że sprawność i moc skoków uzależnione są od indywidualnych predyspozycji ciała. Aby osiągnąć biegłość techniczną, utrzymuje się rozluźnione, swobodne ciało z koncentracją umysłu na ośrodku równowagi i energii "Ma", stosuje się odwrócenie Yin i Yang. Ruchy są spokojne, całe ciało zawsze zespolone z ośrodkiem Ma. (Podobnie jak w taijiquan, gdzie mentalnie zainicjowany ruch, fizycznie bierze swój początek i nieustannie "wypływa;quot; z obszaru Dan Tien).

W stylu Konfucjańskim powiada się:

"Pokonanie rąk nie powoduje pokonania ciała, pokonanie ciała nie powoduje klęski ośrodka Ma, natomiast klęska ośrodka Ma powoduje całkowity upadek, ponieważ ośrodek Ma rządzi wszystkim".

Strategię stylu odzwierciedla jego hasło:

"Techniki rąk wspierane są przez ciało z ośrodkiem Ma. Gdy nie ma mostu, zawsze można go zbudować. Jeśli most zostanie zerwany, należy go natychmiast ponownie stworzyć, aby osiągnąć zamierzony cel. Podczas walki należy nieznacznie obniżyć położenie całego ciała, tj. palców dłoni, dłonie, łokcie i tułów, rozluźnić talię oraz ugiąć kolana". Zwiększy to efektywność akcji.

Pieśń Walki stylu Konfucjańskiego poucza:

To, co miękkie zamień w twarde. (tzn. z miękkiego wydobądź twarde).
Zbierz i połącz twarde i miękkie w najlepszy sposób.
Gdy przemienisz Yin w Yang, "wetrzyj" je w organizm, by ten funkcjonował jak najlepiej.
Uginaj się pod twardym i silnym, przebijaj i zdobywaj miękkie i słabe.
Uderzaj po linii najmniejszego oporu, a najszybciej i najmniejszym wysiłkiem osiągniesz sukces.
Wykonuj techniki rąk i nóg łącznie z ruchem ciała, zgodnie z jego naturą i możliwościami.
Dziesięć tysięcy poczynań można zachować w pamięci, dziesięć tysięcy czynności powraca do serca."

W trakcie ataku, uderzając pięściami, dłońmi, łokciami itp., należy obserwować przeciwnika. Pozwoli to na rozpoznanie jego słabych i mocnych stron, wyszukać luki (tj. szczeliny w gardzie, lub inaczej " niedomknięcia drzwi") oraz właściwie reagować, w zależności od jego zachowań. Siła skoków powinna wynikać ze zgodności z zasadami Yin – Yang tj. "Słońca i księżyca krążących spiralnie po orbitach". Nogi w trakcie wykonywania technik powinny wzajemnie się wpierać, ręce podążać za ruchem ciała, kroki stawia się w koordynacji z ruchami łokci. Uderzenia dłońmi zadaje się "seriami" w czterech podstawowych kierunkach, natomiast kroki stawia się w ośmiu kierunkach ("dochodzą" kroki na ukos). W trakcie walki wzrok powinien być skoncentrowany, wyrażający bojowość i stanowczość.

Formy:

Cały styl zawiera tylko dwie formy, tj. formę Konfucjańską /zwaną też Szkolną/ oraz formę Konfucjańskiego Serca.

STYL RYBY

Historia przekazu

Zarówno miejsce powstania stylu Ryby, jak i jego twórca pozostają nieznani. Zgodnie z zapiskami, styl ten został przekazany przez buddyjskiego mnicha dwóm osobom: Min HouNan oraz Chen WenNao (zwany też Kang BaCi), a ci z czasem przekazali go swoim uczniom. Sporządzili oni w zajeździe w Fuzhou rysunkowe objaśnienia technik stylu. Jeden z ich uczniów zamieszkujący w Fuzhou – Chen Pei Guan przekazał styl Ryby mnichom buddyjskiego klasztoru Miao Zhu w Quan Zhou (porównaj z informacjami na temat historii stylu Konfucjańskiego), a po powrocie do Fuzhou dwóm uczniom: He GuoHua i Tu JiQing. Ci rozpowszechnili styl w mieście i okolicy.

Charakterystyka stylu:

Styl Ryby został stworzony na podstawie obserwacji ryb: ich zachowania się w wodzie oraz sposobu życia. Analogicznie do ryb, ciało ćwiczącego styl Ryby w trakcie wykonywania ruchów powinno być rozluźnione, a poszczególne ruchy swobodne, przypominające gładką, żwawo płynącą rybę. Kręgosłup ćwiczącego naśladuje ruchy rybiego ogona, talia porusza się żywiołowo, by odcinek bioder mógł naśladować machanie ogonem, głowa, podobnie jak u ryby, wykonuje liczne skręty. Ruchy imitują płynącą lub nagle rzucającą się na pożywienie rybę.

Ruchy poszczególnych części ciała są z sobą zgrane. Poszczególne elementy techniczne wyglądają spokojnie, choć w rzeczywistości praktyk jest wewnętrznie pobudzony. Unika się gwałtownych, panicznych ruchów. Ćwiczący, w pełni opanowany, wdychając powietrze nosem a wydychając ustami, wykonuje poszczególne ruchy ze wzrokiem wyrażającym przywódczość. Energia Qi wnika w ciało przez usta wraz z oddechem oraz przez skórę z powietrza i z podłoża. Wdychając powietrze gromadzi się energię Qi, z której następnie wytwarza się moc. Magazynując ją w ciele, zachowuje się ją.

STYL MAŁPY

Historia przekazu:

Istnieją dwie główne gałęzie stylu Małpy, tj. północna i południowa. Styl Małpy uprawiany w Fuzhou jest południową odmianą tego stylu. Powstał on w efekcie obserwacji małp i ich zachowań, z których wynika, że są one istotami bardzo sprawnymi ruchowo, pojętnymi, sprytnymi, energicznymi i żywiołowymi. Przy opracowywaniu stylu zebrano i wykorzystano wszystkie powyższe cechy, łącząc je z technikami walki. Zgodnie zapiskami, osobą, dzięki której styl Małpy dotarł do Fuzhou był Min HouTian. Nauczył się on stylu Małpy dorastając na wsi, przez szereg lat pilnie trenując samotnie. Po latach przekazał go dwóm osobom z Fuzhou , tj. Pan YangSong oraz Wang JiaKun, którzy wprowadzili rozpowszechnili go w mieście.

Charakterystyka stylu:

W stylu Małpy uprawianym w Fuzhou liczba podskoków, akrobacji i ruchów przypominających wiercenie się została zminimalizowana. Tworząc i rozwijając ten system najwięcej uwagi poświęcono udoskonalaniu technik uderzeń i metodom ataku. Styl charakteryzuje się szeroko rozwiniętą konstrukcją skrytych, nagłych i srogich ataków, napieraniem, ześrodkowaniem w ruchach energii i siły życiowej, żywiołowością i refleksem, mnogością zmian ruchów. Typową dla ćwiczącego ten system "postawę małpy" przyjmuje się poprzez 7quot;wciągnięcie" klatki piersiowej, uwypuklenie pleców, opuszczenie łokci, rozluźnienie nadgarstków i swobodne opuszczenie dłoni, ugięcie kolan i obniżenie tułowia, oderwanie pięt od podłoża. Pozwala to na obniżenie środka ciężkości i ześrodkowanie energii w punkcie Dan Tien. Postawa ćwiczącego powinna przypominać sylwetkę małpy. Akcje wykonywane są w sposób nagły i niespodziewany. Techniki rąk są bardzo szybkie, zawierające krótkie i okrężne ruchy chwytające. Nieprzewidywalne ataki zawierają sprężyste, lecz eleganckie skoki. Całe zachowanie ćwiczącego powinno być zagadkowe, a ruchy nieprzewidywalne i nieoczekiwane. Atakując wydaje on szereg różnych dźwięków imitujących głosy wydawane przez małpy (zgodnie z zasadą "wschód atakuje zachód"). Ćwiczący naśladuje również takie zachowania małp, jak wsłuchiwanie się oraz wypatrywanie ataków przeciwnika, stosuje pozorowane ataki by zapoznać się z reakcjami wroga. "Zachowuje się w taki sposób, w jaki małpy oszukują niedźwiedzie i wilki poprzez pozorowanie ataków, by wzbudzić postrach". Ataki skierowane są głównie na punkt witalny Bai Hui położony na szczycie głowy (nazywany miejscem białej lilii),oczy (uderzając palcami techniką "szczeliny słońca"), krtań i gardło (techniki miażdżące, szarpiące, ucisku), uderzenia w okolice serca oraz w położony pod pachą punkt witalny Yin. Uformowanymi na kształt haków palcami dłoni przebiegle i dynamicznie uderza się w arterie krwionośne. Gdy istnieje taka możliwość, silnie chwyta się miejsce z przebiegającą powierzchniowo pod skórą arterią i szarpnięciem rozrywa się ją.

Formy stylu małpy:
Kompletny styl małpy praktykowany w prowincji Fujian zawiera cztery formy:

STYL SZEŚCIU HARMONII/SZEŚCIU BRAM/(LIU HE MEN)

Historia przekazu:

Styl Sześciu Harmonii ma kilkusetletnią historię. Niegdyś był powszechnie ćwiczony w południowym klasztorze Shaolin. Zgodnie z przekazami, został on stworzony przez Liu DeKuan w miejscowości Qing Yun, położonej w okręgu Cang Zhou, w prowincji Hebei. Twórca stylu przekazał go Zhao XinZhou, ten swemu uczniowi Wan LaiSheng, a ten z kolei Gong ZhengFu, który rozpowszechnił go w mieście Fuzhou. Jego uczniowie przez długi okres zgłębiali i udoskonalali ten system walki. Dzięki nim i ich uczniom styl przetrwał i jest obecnie praktykowany na terenie miasta i w jego okolicy.

Charakterystyka stylu:

Zgodnie z zapiskami, styl charakteryzują: "Wygląd smoka, przysiad tygrysa, osłupienie jelenia, ucieczka kota, uniki psa, czmychanie królika, powalenie przez sokoła, wytworność sosny, sprawność drobnych istot, zwinność powietrznych zwrotów jastrzębia oraz tupnięcia nogami." Istotnymi są także: " Przebiegłość w chwytaniu i przytrzymywaniu zdobyczy oraz ruchy wysuwania i cofania wykonywane z miękkością waty" Reasumując, można powiedzieć, że każda istniejąca obecnie odmiana stylu Sześciu Harmonii, będąca wynikiem długotrwałych technicznych poszukiwań i doświadczeń, zawiera w sobie kwintesencję:

Osoba pragnąca osiągnąć wyskoki poziom techniczny w tym stylu, musi w trakcie ćwiczeń:

Kluczowymi słowami stylu są:

  1. Gu- tj. rozglądanie się wokół w trosce o siebie.
  2. Ban tj. poruszanie się, uderzenia rąk oraz kopnięcia nóg.
  3. Ding -tj. spokój i opanowanie.
  4. Wen- tj. stabilność, upór i determinacja.
  5. Zhun - tj. pewność siebie, niezmienność i obowiązkowość.
  6. Lang – tj. natura wilka, jego pomysłowość i przebiegłość.

W stylu Sześciu Harmonii istnieją powiedzenia oddające sens, istotę oraz naturę jako technik. Przykładowo:

Formy stylu:

Sześć Elementów Zespolonych w Jedną Drogę Pięści, Sześć Elementów Zespolonych w Dwie Drogi Pięści, Sześć Elementów Zespolonych w Trzy Drogi Pięści (nazywana także "Formą Walki Czarnego Smoka"),Sześć Elementów Zespolonych w Cztery Drogi Pięści (nazywana też "Formą Rozdzielenia Matki i Syna"), i inne. W stylu wykonuje się także formy z użyciem mieczy, noży oraz pałek. Występują również układy formalne wykonywane jednocześnie grupowo, jak np. bez broni "Jeden Przeciwko Sześciu", czy z bronią "Jeden z Pałką Przeciwko Sześciu" oraz "Jeden z Mieczem Przeciwko Sześciu", itp.

STYL ŚLADU RUCHU PTAKA

Styl Śladu Ruchu Ptaka został opracowany w Fuzhou przez Zheng Rui. Połączył on ruchy naśladujące zachowanie się "stu gatunków ptaków", ich lot, sposoby przeprowadzania ataków i walki, z elementami tańca. Mistrz bardzo wnikliwie opracował ideę stylu w oparciu o sposoby ataku ptaków, łącząc ruchy naśladowcze z technikami występującymi w sztukach walki oraz elementami tańca. Zaowocowało to nową odmianę kung fu. Styl zawiera ruchy naśladujące np. pewien gatunek wróbla przeszywającego powietrze w locie oraz jego zachowanie się na ziemi i podczas ucieczki. Lekkość jego ruchów, szybkość i gwałtowność ataku prowadzące do zwycięstwa wynikają z pewnych, ściśle określonych poczynań. Właśnie takie zachowania przeanalizował i wykorzystał twórca w swoim stylu. Człowiek walczący tym stylem nie stara się zabić przeciwnika, lecz przestraszyć, odpędzić, obalić lub zranić. W latach siedemdziesiątych dwudziestego wieku styl ten praktykowało w Fuzhou jedynie kilka osób. Obecnie nic nie wskazuje na to, aby się on upowszechnił, istnieje więc duże prawdopodobieństwo jego zaniku.

STYL NATURALNY (ZI RAN MEN)

Historia przekazu:

Styl Naturalny dotarł do Fuzhou z prowincji Sichuan w 1944 roku, za sprawą Xu WeiShi, który przekazał go Du XinWu, a ten z kolei nauczył go Wan LaiSheng. Upowszechnienie i dużą popularność w prowincji Fujian zawdzięcza on osobom, które indywidualnie, z dużym zapałem i poświęceniem uczyły się go w pierwszych latach jego rozpowszechniania na jej terenie. Dzięki właściwej postawie ludzie ci osiągnęli bardzo wysoki poziom w sztuce walki, wzbudzając entuzjazm do jej uprawiania u innych osób. Uważa się, że największym mistrzem tego stylu w Fuzhou był Hong ZhenFu. Z czasem system został rozpowszechniony na terenie całej prowincji Fujian oraz w prowincji Hunan.

Charakterystyka stylu:

Uważa się, że u ćwiczącego przez praktykę tego stylu odbudowie ulegają siła fizyczna oraz energia Chi. Zgodnie z regułą stylu, praktyka prowadzi do osiągnięcia spokoju wewnętrznego, poszczególne ruchy bazują na cyklu przemian ośmiu elementów (Ba Gua), każda zmiana powoduje reakcję połączoną z "falą rozproszonych kroków". Niektóre z technik ręcznych posiadają nietypowe dla innych styli zakończenia, będące w istocie umownymi technikami dobywania broni zawieszonej w pochwie na plecach i zadania za jej pomocą rozstrzygającego ciosu. Aby osiągnąć sukces, uczeń w trakcie praktyki powinien być zawsze opanowany oraz przestrzegać reguł stylu. Nie wolno mu zachowywać się nadpobudliwie, okazywać zniecierpliwienia, rozmawiać lub wykrzykiwać różne słowa. Samo opanowanie jest kluczem gwarantującym sukces.

Praktycy tego stylu powiadają:
"Spokój i ruch bez początku i końca, istnienie ciągłej zmiany, pustka i działanie wszystko zgodnie z naturą".
"Nie ma znaczenia, czy coś się zdarzyło, czy nie. Nie ograniczać się, nie popędzać, dążyć do przywrócenia siły i energii Chi – wszystko w naturalny sposób."

Zasady techniczne stylu:

  1. Wysuwaj rękę z zewnętrzną miękkością waty, i jednoczesną wewnętrzną twardością żelaza.
  2. Poruszaj rękami płynnie, jakbyś rozwijał nić.
  3. Twoje uderzenia powinny być tak szybkie, by były niezauważalne.
  4. Siła fizyczna istnieje, choć jest niewidoczna.
  5. Technika i właściwa metoda jej użycia pojawią się same w odpowiednim momencie.
  6. W trakcie ćwiczenia zachowuj rozluźnioną twarz. Język w jamie ustnej powinien spoczywać naturalnie miękko i swobodnie.
  7. Nie atakuj pierwszy.
  8. Opuść ręce, aby swobodnie zwisały wzdłuż ciała. Nogi ustaw, jakbyś chodził po lodzie.
  9. Zadawaj uderzenia dłońmi w przód ze swobodą postępującej fali./

Całość techniczna stylu zawiera się w jego jedynej formie - "Formie Stylu Naturalnego."

Biografie wymienionych w artykule mistrzów Stylu Naturalnego:

1. Wan Lai Sheng.
(informacje z "Martial Arts of China presents Grandmasters", str 32.)

Wan Lai Sheng (faktycznie nazywający się Wan Chang Qing), urodził się w Wuchang, w rodzinie uczonych. W wieku 17 lat przyjechał do Pekinu studiować na Wydziale Departamentu Leśnictwa, w Narodowym Uniwersytecie Rolniczym. Zawarł tam znajomość z szefem ochrony Zhao Xin Zhou, który zgodził się nauczać go stylu Sześciu Harmonii Shaolin (Shaolin Liu He Man). Po ukończeniu studiów z wyróżnieniem, pozostał on na uczelni jako jej pracownik, kontynuując naukę sztuk walki u różnych mistrzów. Trwało to do chwili, gdy usłyszał o mistrzu Stylu Naturalnego – Du Xin Wu, pracującym w Pekinie w Ministerstwie Rolnictwa i Górnictwa. Wan niezwłocznie udał się do mistrza Du i poprosił go o poświęcenie mu chwili czasu. W trakcie rozmowy przedstawił mu swoją pasję, jaką były sztuki walki oraz poprosił o przyjęcie na ucznia. Będąc pod wrażeniem szczerych słów Wana oraz faktu, że uczył się dotychczas podstaw Wushu u dobrego nauczyciela, zaakceptował go jako swojego pierwszego ucznia. Po siedmiu latach intensywnych treningów Wan opanował po mistrzowsku Styl Naturalny, zarówno w zakresie jego teorii jak i techniki. Poszerzył on wówczas styl o techniki zaczerpnięte z systemów Xing Yi Quan (Pięść Formy i Woli), Ba Gua Zhang (Dłoń Ośmiu Trygramów), Taijiquan, Hou Quan (Małpy), Pigua, Arhat/Luohan Quan oraz o ćwiczenia styli południowo chińskich. W tym okresie nadal podnosił on swoje kwalifikacje u elity mistrzów Wushu, jak np. u Liu Bai Chun, Wang Xian Zhai ,czy Wang Rong Biao. W tym samym okresie, na prośbę wydawcy czasopisma "Chen Bao", tzn. "Wiadomości Poranne" napisał cykl artykułów przedstawiających jego osobisty punkt widzenia na różne style i aspekty kung fu. Zostały one później ponownie opublikowane w postaci książki p.t. "Przegląd Sztuk Walki", wydanej w 200 000 nakładzie. Wówczas, jako autor książki po raz pierwszy podpisał się, jako Wan Lai Sheng, i pod tym literackim pseudonimem jest znany do dziś. Tego samego roku Wan uczestniczył w Pierwszym Krajowym Sympozjum Wushu. Od tej chwili, jako do człowieka o statusie klasy narodowej w Wushu zaczęły nadchodzić stosy listów, w tym większość z prośbą o nauczanie Wushu. Po zaakceptowaniu listowej oferty dyrektora Akademii Wushu prowincji Guandong i Guangxi, udał się tam wspólnie z kuzynem Wan Lai Ping oraz trzema przyjaciółmi – Gu Ru Zhang, Li Xian Wu oraz Fu Zhen Song, przechodząc do historii jako "Pięć Tygrysów Podróżujących na Wschód". W latach trzydziestych Wan podróżował do wielu róznych miejsc:

Po tym czasie poświęcał dużo czasu studiowaniu ortopedii i metodom leczenia. Wykształcił kilka generacji ekspertów Wushu, napisał szesnaście książek, włączając: "Ilustrowane Ćwiczenia Shaolińskiej Szkoły Arhat/Luohan", "Elita Wushu", "Tradycyjne Chińskie Ćwiczenia Stylu Naturalnego Wushu Pomocne w Leczeniu Schorzeń Stawów", "Opowieści Wushu" i "Forma Włóczni w 24 Akcjach". Dzięki poświęceniu życia studiom tradycyjnej chińskiej medycyny, praktyce i nauczaniu tradycyjnych chińskich sztuk walki oraz napisaniu i opublikowaniu wielu książek traktujących o Wushu, pełnił on za życia następujące funkcje:

2. Hong Zheng Fu
(na podstawie materiałów własnych, otrzymanych w Fuzhou od Li Yi Duan, v-ce przewodniczącego Chińskiego Zrzeszenia Sztuk Walki w Fuzhou)

Hong Zheng Fu urodził się w 1923 roku w Qimeng, prowincji Anhui. Od 1939 roku uczył się u mistrza Wang YuQi stlylu Shaolin Arhat/Luohan Quan, natomiast od 1941 roku rozpoczął naukę Stylu Naturalnego oraz Sześciu Harmonii u mistrza Wan Lai Sheng. W 1957 roku zajął on pierwsze miejsce na Prowincjonalnym Turnieju Wushu, a także zdobył wyróżnienie za wspaniałą prezentację sztuki walki na Ogólnokrajowym Turnieju Wushu. W 1958 roku, jako sędzia Wushu został oddelegowany do prowadzenia grupy sportowej, jako osoba odpowiedzialna za wyszkolenie jej członków w sztuce władania mieczem. Od 1959 roku, przez wiele lat był sędzią i deputowanym przewodniczącym kolegium sędziowskiego. W 1963 roku sędziował zawody Wushu kadry najlepszych sportowców prowincji. W 1970 roku został oddelegowany do miasta Shanming. W mieście i okolicy pracował zawodowo jako lekarz, natomiast po pracy, jako trener, prowadził amatorsko treningi sztuk walki w Młodzieżowej Szkole Sportowej. Od 1976 roku nauczał Wushu w Studium Sportowym prowincji Fujian, pełnił też funkcję dyrektora i badacza Biura Wushu. W 1986 roku był trenerem kadry prowincjonalnej Wushu, wyjeżdżającej z wizytą promującą chińskie sztuki walki na Okinawę. W 1989 roku pełnił funkcję v-ce dyrektora komitetu sędziowskiego na turnieju "Shi Hua Cup", rozgrywanego pomiędzy reprezentantami prowincji Fujian i Tajwanu. Sędziował ponad dwadzieścia razy zawody akademickie. Obecnie jest on deputowanym Miejskiego Zrzeszenia Wushu w Fuzhou, honorowym członkiem Chińskiego Zrzeszenia Wushu oraz v-ce przewodniczącym Stowarzyszenia Wushu Prowincji Fujian. Jest uważany za autorytet w zakresie Stylu Naturalnego oraz Sześciu Harmonii. Napisał i opublikował wiele książek o Wushu, jak np.: "Qigong i taijiquan", "Informacje techniczne na temat południowo chińskich styli Wushu prowincji Fujian", "Studium porównawcze Południowo i północno chińskich typów Wushu", "Obserwacje i analiza boksu Zhang", i inne. Był głównym wydawcą opracowań pt: "Opis Sztuk Walki prowincji Fujian" oraz "Osobista Ocena Sztuk Walki prowincji Fujian". Nadzorował publikację unikatowej książki "Yong Chun /po kantońsku Wing Chun/ White Crane Boxing", co w wolnym tłumaczeniu oznacza: "Styl Wing Chun, odmiana systemu Białego Żurawia". Jako autorytet w zakresie sztuk walki, wydał on w 1991 roku wideo kasetę p.t. "Hong Zheng Fu Wushu".

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.