magazyn Świat Nei Jia
NR 42 (CZERWIEC 2006)
JUBILEUSZOWE WYDANIE

Yang Taijiquan

SET-SPARRING - WALKA UKŁADANA - FORMA DWUOSOBOWA
LUB INACZEJ
SEKWENCJA WALKI TAIJIQUAN (TAIJI SAN SHOU) STYLU YANG

Materiał udostępniony przez Warszawską Szkołę Tai Chi - "YMAA Warszawa"

(tekst ten pochodzi z książki mistrza Yang Jwing Minga p.t. "Styl Yang Tai Chi Chuan")

Celem formy dwuosobowej "pustej ręki" Tai Chi jest doprowadzenie studenta do podstaw realnej walki: od indywidualnego tzw. solo wykonywania sekwencji i opanowania umiejętności bojowego zastosowania technik do ich dynamicznego wyrazu w walce przeciw realnemu przeciwnikowi. Za każdym razem sekwencje walki Tai Chi powinny być rozpoczynane w tempie wolnym przy maksymalnej asekuracji tak, żeby techniki były wykonywane dokładnie oraz z pełnym poczuciem bezpieczeństwa i właściwie skorygowanym oddechem. Fazy wdechu i wydechu kierują się tymi samymi zasadami jak ma to miejsce w momencie indywidualnego wykonania formy Tai Chi. Kiedy forma i oddychanie zostaną już skoordynowane w sposób właściwy, student powinien zacząć rozbudowywać i intensyfikować ich stronę praktyczną tak, żeby sześć podanych niżej podstawowych cech mogło być perspektywicznie rozwijanych.

  1. Pierwszym celem jest rozwijanie tych wszystkich cech, które mają na względzie trenowanie technik "pchających dłoni": przyleganie, wsłuchiwanie się (swoisty wyraz czujności), neutralizacja itd.
  2. Drugim celem jest trenowanie sekwencji walki przez dwie osoby z aktywną aplikacją pod kątem możliwości ich ewentualnego użycia w realnej sytuacji bojowej.
  3. Trzecią cechą, która przyczynia się do rozwoju sekwencji walki jest zdolność do łączenia i dynamizowania ruchu poprzez koordynacje wszystkich części ciała w czasie wykonywania przez praktykującego ruchów w wielu kierunkach.
  4. Cechą czwartą jest uczenie się jak neutralizować siłę swego przeciwnika podczas koordynowania określonej techniki ze staniem w obniżonej i niejako zakorzenionej postawie; broniący się neutralizuje swego przeciwnika podczas wykonywania pchnięcia od swojej cofającej się do tyłu nogi, sprowadzenia do dolnych partii ciała energii Chi i poprowadzenia talii i rąk we właściwych kierunkach z wymaganą intensywnością i dynamiką ruchu.
  5. Piątą cechą jest to, że praktykujący rozwija niebywałą wprost zdolność do przeprowadzenia każdej, nawet kontrastowo zróżnicowanej i nieprawdopodobnie dynamicznej szybkości w wyniku rozwinięcia w sobie zdolności do natychmiastowego zareagowania na każdy, nawet zdawałoby się, nieprzewidywalny i zaskakujący ruch przeciwnika.
  6. Wreszcie cecha końcowa - szósta. Praktykujący trenują swoją spostrzegawczość, siłę, szybkość, koordynację, zdolność wsłuchiwania się (stan wyczuwania całą strukturą organizmu) itp. Trening trwa dopóty, dopóki te cechy nie staną się ich drugą naturą.

Gdy studenci praktykują Tai Chi z jego bojowymi sekwencjami walki oznacza to, że powinni czuć się w obowiązku wytrwale dyskutować i badać kluczowe aspekty różnorodnych technik. Każda technika zawiera w sobie taki ruch w swojej strukturze, który jest szczególnie ważny dla jego efektywnego zastosowania. Tylko poprzez rzeczywiste praktykowanie i dyskutowanie można te szczegóły odkrywać. Po osiągnięcia mistrzostwa w opanowaniu sekwencji walki Taiji, praktykujący techniki bojowe powinien dysponować potencjałem pozwalającym mu na osiągnięcie biegłości w wolnej walce.

Forma podwójna stylu Yang

(fragment książki "Droga Tai Chi" Jou Tsung Hwa)

Najważniejszą funkcją stylu Yang jest jego aspekt zdrowotny. Jednak możliwość wykorzystania go jako sztuki walki przejawia się w praktyce aplikowania każdej z pozycji do celów samoobrony. Przez wiele lat aplikacje te były trzymane w tajemnicy przed ogółem ćwiczących. Yang Chao Chin, zwany Yang Chen-Fu, który opracował i opisał formę Yang w takiej postaci, jaką znamy dziś, nie ujawnił jej wysoce skutecznych aplikacji ani techniki sparringu.

Według legendy, Yang Chen-Fu trzymał opracowania aplikacji zamknięte w szufladzie. Chen Yen-Lin (urodzony w roku 1906), nauczyciel dzieci Chen-Fu, zastał raz szufladę otwartą i odkrył sekret aplikacji. W latach dwudziestych naszego wieku Chen Yen-Lin napisał książkę o tai-chi chuan, w której, przy użyciu ilustracji z objaśnieniami, opublikował techniki sparringu rodziny Yang.

Kiedy w 1980 roku spotkałem się z Chen Yen-Linem w Szanghaju, powiedział mi, że legenda jest tylko legendą, a w rzeczywistości nauczył się aplikacji i sparringu bezpośrednio od wuja Yang Chen-Fu, Yang-Yu.

Aplikacje stylu Yang są równie piękne, co śmiertelnie niebezpieczne. Płynne ruchy dwóch partnerów ćwiczących aplikacje wyglądają jak taniec o precyzyjnym rytmie i skoordynowanych pozycjach. Jednakże każdy z ruchów został zaprojektowany do samoobrony i tak zastosowany - może zabić lub zranić przeciwnika.

Nauka aplikacji wymaga długiej praktyki. Po pierwsze należy nauczyć się dwóch różnych sekwencji, zwykle nazywanych stroną A i stroną B, z których każda ma 44 pozycje. Pochodzą one bezpośrednio z formy stylu Yang, ale ich kolejność została zmieniona w taki sposób, aby do każdej pozycji strony A pasowała pozycja strony B. Po opanowaniu sekwencji partnerzy A i B wykonują wspólnie ćwiczenie sparringu Taiji.
Połączenie 88 form w całość jest tak zawiłe, a jednocześnie skuteczne, że można tylko podziwiać talent rodziny Yang, która stworzyła ten system aplikacji.

Dzięki precyzyjnemu rytmowi i doskonałemu dopasowaniu ruchów, aplikacja tai chi przygotowuje do neutralizacji (hua) siły przeciwnika, kontroli (na) i ataku (fa).

Naukę taiji bez aplikacji lub sparingu można porównać do robienia zakupów w sklepie z obuwiem, skąd wraca się z pustym pudełkiem, bez butów. Praktyka aplikacji rozwija u ćwiczącego umiejętność skupiania uwagi i skuteczność w ćwiczeniu formy. Po dłuższej praktyce styl Yang może być równie efektywny jako sztuka walki i jako metoda zachowania doskonałego zdrowia.

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.