magazyn Świat Nei Jia
NR 48 (GRUDZIEŃ 2011)

Kung Fu

KRÓTKA CHARAKTERYSTYKA BOKSU KLASZTORU SZAOLIN
Wielki Mistrz - mnich Shi De Yang


Wielki Mistrz mnich Shi De Yang.

Niniejszy opis sztuk walki klasztoru Szaolin autorstwa Wielkiego Mistrza mnicha Shi De Yang został udostępniony wraz ze zdjęciami Sławomirowi Pawłowskiemu przez Guo Yin He z Centrum Treningowego Sztuk Walki Klasztoru Szaolin za wiedzą i akceptacją Wielkiego Mistrza mnicha Shi De Yang w celu opublikowania go na stronach www.

Tłumaczenie, opracowanie oraz przypisy: Sławomir Pawłowski

tel.: 0-602-848-338


Wielki Mistrz mnich Shi De Yang.

Boks jest podstawą sztuki walki Szaolin, służąc jako baza innym rodzajom sztuk walki klasztoru. W szaolińskim boksie ruchy są zwarte, szybkie, wydajne i elastyczne, praktyczne zarówno w obronie jak i w ataku. Najbardziej charakterystyczną cechą szaolińskiego boksu jest to, że akcje techniczne, gdy to tylko możliwe, wykonywane są na jednej linii prostej. Oznacza to, że ruchy naprzód, cofania się, obracania, zejścia w bok lub skoki, są wykonywane z jednej, głównej linii. Ręce w czasie walki są lekko ugięte, by móc je wyciągnąć w trakcie ataku lub swobodnie wycofać podczas obrony.

   
Wielki Mistrz Shi De Yang w trakcie praktyki jednej z form "Shaolin Luohan Shi Ba Shou"
(Formy walki "Osiemnastu Rąk Luohan") na terenie klasztoru Shaolin.


Wielki Mistrz Shi De Yang wyjaśniający uczniom teorię boksu Szaolin.


Wielki Mistrz Shi De Yang nauczający boksu Szaolin.

Kolejną cechą szaolińskich sztuk walki jest utrzymanie ciała w doskonałej równowadze, stabilnie "jak góra".
Walczący powinien zawsze zachowywać spokojny umysł, ale uderzać z ogromną siłą i prędkością. Powinien biegle wykorzystywać masę i siłę przeciwnika przeciwko niemu(1).
By go pokonać nie powinien przeciwstawiać się frontalnie szarży nacierającego przeciwnika, lecz walczyć inteligentnie, umiejętnie korzystając z siły napastnika, podąża za jego ruchem.
Zasadę tę właściwie oddaje zdanie:
"Wykorzystaj siłę czterech uncji do odwrócenia siły tysiąca kilogramów"(2).
W Shaolin powiada się:
"Walczący powinien wiedzieć, jak wykonać zwodniczy ruch i kiedy uderzyć. Powinien umieć zadawać biegle ciosy w ważne i wrażliwe części ciała przeciwnika. Jego ruchy powinny być tak zwinne jak u kota, jego odwaga i ekspresja siły potężne jak u tygrysa, jego kroki płynne jak u mitycznego smoka. Powinien być szybki jak błyskawica, a jego okrzyk głośny niczym grzmot burzy."


Wielki Mistrz Shi De Yang doskonalący sztukę walki kijem.

Szaoliński bokser powinien generować siłę uderzeniową korzystając z oddechu, regulując w trakcie walki swój oddech tak, by w trakcie poruszania się, był głęboki i spokojny, lecz szybki trakcie akcji ataku lub obrony(3). Staraj się oddychać przez nos. Gdy uznasz za konieczne, dla wzmocnienia siły ciosów możesz uderzać wydając okrzyki. Często budzą one strach w przeciwniku. Do treningu sztuki walki Szaolin bokser nie potrzebuje wiele miejsca. Stare powiedzenie Szaolin głosi:
"Bokser szaoliński potrzebuje do walki tyle przestrzeni, ile krowa na położenie się".
Jest to niezależne od pogody lub konieczności użycia broni. Pomimo, że szaolińkie sztuki walki na przestrzeni ostatnich lat stały się bardzo popularne i usportowione, nadal istnieje wiele tradycyjnych styli i form walki praktykowanych w klasztorze.
Do "zewnętrznych" zaliczają się między innymi: forma "Małej Czerwonej Pięści" (Xiao Hong Quan), forma "Dużej Czerwonej Pięści" (Da Hong Quan), forma "Starej Czerwonej Pięści" (Lao Hong Quan), styl Chaoyang Quan, styl Chang Quan, styl Kwiatu Śliwy (Mei Hua Quan) , styl formy "Kamiennej Pięści", "Buddyjski Styl Mnicha" (Luohan Quan), styl Tongbei Quan, styl Siedmiu Gwiazd (Qi Xin Quan) oraz styl Wudong Xin Quan.
Systemy "wewnętrzne" to gównie XingYi Quan, Rou Quan oraz Juji Quan.
Boks szaoliński można uprawiać pojedynczo lub ćwicząc w parach. Przykładowo: Trening w parach został rozwinięty w stylu Liuhe w postaci wielu form wykonywanych przez dwie osoby jednocześnie np. "Banshou Liuhe Quan", "Yaoshou Liuhe Quan"czy "Erba Liuhe Quan" oraz przez metodykę wykonywania w parach akcji kopnięć oraz uderzeń.


Wielki Mistrz Shi De Yang.

Przypisy:
(1) - Chodzi tu między innymi o wprowadzenie przeciwnika w trakcie walki w stan labilności (chwiejności, lub bezwładu w trakcie ruchu) i umiejętne wykorzystanie tych czynników. Np. w japońskim sporcie "judo" rzut wykonuje się dopiero po wcześniejszym chwycie i wychyleniu przeciwnika z równowagi, gdy pozbawiony stabilności jest on bardziej podatny na rzut, podcięcie lub obalenie. (przyp. S. Pawłowski).
(2) Obrazowo: Zdołasz niewielką siłą przewrócić duży ciężar o kształcie piramidy, jeśli opierać się on będzie o podłoże wierzchołkiem, a podstawą skierowany ku górze. Gdy przeciwnik jest w ruchu, można go pokonać niewielką siłą dostosowując swój ruch do jego akcji, wypaczając ją, przejmując kontrolę i czyniąc z jego ruchu własny, skierowany przeciwko niemu. (przyp. S. Pawłowski).
(3) Długość wydechu powinna być skoordynowana z czasem wykonania akcji. Szybki ruch to szybki wydech. (przyp. S. Pawłowski).

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.