Kolorowy napis z ideogramami: Świat Nei Jia

NR 9 (GRUDZIEŃ 1999)


Prezentacja styli

Mając zaszczyt i przyjemność przyczynić się za sprawą niniejszego artykułu do uświetnienia jubileuszu dwudziestolecia działalności Lęborskiej szkoły Hei Long Shu, prowadzonej przez Si Fu Marka Beyrowskiego, składam z tej okazji Jemu oraz wszystkim Jego Uczniom najserdeczniejsze życzenia samych sukcesów na nieskończonej Drodze kung fu.

" LONG QUAN, CZYLI STYL SMOKA W KUNG FU "
Sławomir Pawłowski

I - Historyczne i filozoficzne podłoże stworzenia technik i stylu smoka :

Autor nad "Smoczymi schodami".
Autor nad "Smoczymi schodami".

W Chinach, oprócz feniksa i jednorożca, smok jest jednym z trzech mitycznych stworzeń. Jego postać reprezentuje wizję istoty poszukującej perły wiedzy, i przez to jest jedną z najbardziej znaczących metafor ukazujących pierwiastek duchowy zawarty w sztukach walki. Powiada się, że nic nie jest bardziej Chińskie od postaci smoka i kung fu. To majstatyczne stworzenie posiadające ponadnaturalną siłę i głęboką mądrość, zawiera w sobie wszystko, co najlepsze i wartościowe. Reprezentując kultywację ducha, przez wieki było cesarskim symbolem, wykorzystywanym w wielu rytuałach i widowiskach. Chińczycy werzyli, że każdy z cesarzy, nazywany " Synem Niebios", będąc potomkiem smoka posiada jego przymioty duchowe, a w jego żyłach płynie smocza krew. Tylko cesarz miał przywilej używania wizerunku pięciopalczastego smoka, jako swojego symbolu. Postacie smoka zdobiły cesarski tron, niemal każdy zakamarek cesarskiego pałacu, cesarskie szaty ( zwane " smoczymi szatami"), widniały na cesarskich proporcach , pieczęciach oraz wyrobach z porcelany. Dworzanie musieli zadowolić się możliwością używania wizerunku profilu smoczej głowy, lub postaci smoka o mniejszej ilości palców. Naruszenie tego zwyczaju karane było śmiercią. Prawdopodobnie pierwszym chińskim władcą, który zarezerwował wyłącznie dla osoby cesarza prawo zakładania smoczych szat, była chińska cesarzowa Wu Zetian ( 625 - 705).

Przez wiele lat była ona typową "szarą eminencją" Państwa Środka. Pierwotnie jako konkubina księcia Li Shin-min / późniejszego cesarza , uratowanego w trakcie rebelii przez shaolińskich mnichów/, a w okresie dynastii Tang za pomocą kolejnych trzech marionetkowych cesarzy, faktycznie samodzielnie decydowała o sprawach cesarstwa.
Autor przed posągiem Buddy Maitrei

Autor przed posągiem Buddy Maitrei
w sanktuarium buddyjskim w Long Men.

Później, po koronacji, jako cesarzowa oficjalnie zagarnęła tron wyłącznie dla siebie. Podczas odbudowy Letniego Pałacu zwróciła ona szczególną uwagę na odrestaurowanie świątyni Króla Smoków, w której modliła się o deszcz w okresach suszy. Będąc gorliwą buddystką zainicjowała wykucie w skalnym brzegu rzeki Huang He , w sanktuarium buddyjskim w Luoyang / będącym w owym czasie stolicą i centrum całego chińskiego buddyzmu / największego posągu Buddy Maitreyi. . Wejścia do doliny w której położone jest Luoyang strzegą słynne Smocze Wrota " Long Men." Tworzą je połączone mostem skalne zbocza górskiej przełęczy , przez którą przepływa rzeka Huang He. Legenda głosi, że każdy karp, który po pokonaniu przeciwności losu i dopłynięciu z morza aż do Long Men , by płynąć dalej, wyskoczy tam ponad wzburzoną powierzchnię wody, natychmiast przemieni się w smoka. Moment ten jest ulubionym tematem chińskich artystów, często uwiecznianym przez nich na licznych malowidłach. Opowieść ta przypomina ćwiczącemu kung fu, że ktoś przeciętny poprzez długotrwałą, ciężką i pełną poświęcenia pracę może stać się w jakiejś dziedzinie człowiekiem wybitnym, wręcz nadzwyczajnym. Obecnie możemy zaobserwować trwającą fascynację postacią smoka w organizowanych w Hong- Kongu wyścigach " smoczych łodzi ", " tańcach smoka" wykonywanych przy okazji licznych uroczystości, obchodach chińskiego Nowego Roku oraz publicznych prezentacji tradycyjnych szkół kung fu.

Technika z formy Ching Nien Long Quan

Technika z formy "Ching Nien Long Quan"
"Mały Smok chwyta perłę".

W średniowiecznej Europie smoka utożsamiano z wcieleniem zła, szatanem lub podobnego do wielkiego jaszczura stworzenia zionącego ogniem, siejącego zniszczenie i uśmiercającego wszystko co żyje. Chińczycy zajmowali w tej kwestii całkowicie odmienne stanowisko. Postać smoka jest częścią chińskiego zodiaku. Legendy podają, że mogły go ujrzeć jedynie niektórzy ludzie, tj. osoby oświecone oraz o czystym sercu. Smoki ukazywały im się szczęśliwie pląsając wśród chmur lub groźnie wijąc się wśród fal. Zależnie od nastroju i sytuacji, były w stanie rozbawić, zachwycić lub przerazić człowieka. W ludowych opowieściach powiada się, że smoki w potrzebie użyczały swej mocy herosom, lecz gdy je lekceważono, powodowały wielkie zniszczenia. Przypisuje się im zdolność wywoływania burz, powodzi i trzęsień ziemi, nurkujące smoki wywoływały groźne wiry rzeczne. Dlatego, szczególnie dla ludzi związanych z wodą, tj. zamieszkujących na swych łodziach rybaków i żeglarzy oraz związanych z ziemią rolników, symbol smoka, jako władcy deszczu, miał wielkie znaczenie przy odprawianiu rytuałów mających na celu kontrolowanie deszczu i burz. Wierzyli oni, że król smoków Long Wang zamieszkuje na dnie morza w pałacu pełnym skarbów. Mityczny bohater chińskich legend, małpi król Sun Wu Kung , w swej podróży na zachód dotarł aż do podwodnego pałacu Króla Smoków, od którego otrzymał w prezencie magiczny srebrny kij. Niezwykłość daru polegała na tym, że na żądanie właściciela broń ta mogła stać się mała jak zapałka /wówczas Sun Wu Kung nosił ją ukrytą za uchem /, lub ogromna, jak świątynny filar. Podarunek Króla Smoków stał się inspiracją do stworzenia w stylu małpy technik i form walki kijem. Właśnie dlatego, odróżnieniu od innych systemów kung fu nie używa się w nim zwyczajnego kija, lecz pustego w środku pręta wykonanego ze srebrzystego metalu, jako jego odpowiednika / co czyni go wytrzymałym i lekkim/.

Postać chińskiego smoka zawiera elementy dziewięciu różnych stworzeń.
Technika z formy Ching Nien Long Quan

Technika z formy "Ching Nien Long Quan"
"Smok spogląda w tył".

Są nimi:

To niespotykane połączenie różnych cech zwierzęcych w jednej, mitycznej postaci znajduje wyjaśnienie w kolejnej dawnej chińskiej legendzie:
Mówi się w niej, że około sześciu lub siedmiu tysięcy lat temu, tereny obecnych Chin opanowane były przez liczne, toczące z sobą nieustanne walki plemiona. Każde z plemion posiadało własny, odmienny od innych , reprezentujący je totem, z reguły zawierający podobiznę jakiegoś zwierzęcia. Zwycięzcy walk dodawali do własnego totemu fragment wizerunku zwierzęcia symbolizującego podbite plemię. Prawdopodobnie tym właśnie sposobem wyewoluował znany nam wizerunek smoka.

Postać smoka stanowiąc natchnienie dla ćwiczących kung fu, doprowadziła do stworzenia przez nich technik, a w końcu odrębnych styli smoka. W formach niektórych styli występują jedynie pojedyncze smocze techniki, jak:" Smok macha ogonem", " Zielony smok wynurzający się z oceanu", " Dwa smoki wynurzające się z morza", "Smok machający łapą", " Złoty smok sprawdza swoje pazury", " Smok zanurza się w oceanie", czy " Złoty smok spogląda na słońce", w innych występują już całe formy, jak " Shaolin Long Xin Jien"( Forma Smoczego Miecza Shaolin), czy "Ching Nien Long Quan"( Forma MłodegoSmoka ).

Ściana 9 smoków w klasztorze Shaolin.

Ściana 9 smoków w klasztorze Shaolin.

Przykładowo: jak twierdzi si fu Lam Wing, w klasycznym stylu Hung Gar techniki smoka występują w formie Pięciu Zwierząt, natomiast w odmianie stylu Ha Say Fu występuje już pełna, niezależna forma smoka. W skoordynowanych ruchach w/w formy Pięciu Zwierząt szczególny nacisk kładziony jest na kontrolę oddychania. Występują tu specjalne techniki oddechowe mające na celu zwiększenie ilości energii Chi w ciele. Pozyskana tym sposobem energia kumulowana jest w dolnym Dan Tien, a stamtąd kierowana do różnych części ciała. Nie jest tu najważniejsza szybkość akcji, lecz następujący w wyniku ich wykonywania wzrost wewnętrznej mocy. Poszczególne techniki są wolne, ciężkie, nieprzerwanie i metodycznie następujące po sobie. Przypominają one ruchy ogromnego węża. Si fu Lam określa je, jako :
" ruchy ponad tysiąc letniego pytona powoli zmieniającego się w smoka".

Forma smoka w Ha Say Fu Hung Gar jest długa i wolno wykonywana / przez czas około siedmiu minut /. Jej techniki są bardziej twarde, niż w formie Pięciu Zwierząt Hung Gar, a ciało ćwiczącego powoli wije się i skręca , jak u ogromnego węża. By wzmocnić siłę palców ćwiczącego, często wykonuje się ją ściskając w palcach uformowanych w kształt " smoczych szponów" stalowe "pierścienie smoka".

Sklepik w kształcie smoczej głowy

Sklepik w kształcie smoczej głowy przed buddyjską świątynią Yong Quan
na górze Gu Shan w pobliżu Fuzhou.

Techniki i formy smoka, ze względu na swą naturę, są również bogato reprezentowane w stylach tzw. "wewnętrznych", jak np.w Ba Gua Zhang i Xing Yi Quan.
"Smocze" Ba Gua, wykorzystujące kształt dłoni uformowany w szpony smoka, jest jedną z dwóch / oprócz "Ba Gua Krowiego Języka"/ dominujących gałęzi tego stylu. Warto w tym miejscu ukazać różnice między łapą smoka a tygrysa w kung fu. Otóż przyjmuje się, ze szponiasta smocza łapa ( Long Zhua ) jest zarówno uderzająca jak i chwytna, natomiast pazury tygrysa ( Hu Zhua ) wykonują przeważnie ruchy uderzające i rozdzierające. W stylach smoka wykonuje się również uderzenia za pomocą dłoni i pięści , jednakże techniki smoczych pazurów są dla nich najbardziej reprezentatywne.

W stylu Xing Yi Quan forma smoka jest nauczana i ćwiczona z reguły jako pierwsza. Zawierając szereg szybkich zmian technik, począwszy od wysokich skoków, na bardzo niskich pozycjach kończąc, właśnie ona sprawia praktykom najwięcej trudności. Ćwiczący często wykonuje spiralne ruchy, skręca ciało, co stanowi spore wyzwanie techniczne dla początkujących adeptów stylu.

II - Historia powstania i rozwoju stylu Smoka:

Szukając źródeł stylu smoka, z pewnością natrafimy na kilka niezależnych od siebie miejsc, w których poszczególne systemy powstały i zostały rozwinięte. Po bliższym przyjrzeniu się ich historii, można dostrzec pewien chronologiczny porządek pozwalający na stworzenie modelu ich "drzewa genealogicznego ".Zgodnie ze starą maksymą: " Wszystkie sztuki walki pod niebiosami mają swój początek w klasztorze Shaolin", właśnie w nim należy prawdopodobnie doszukiwać się miejsca, będącego wspólnym fundamentem dla większości istniejących obecnie styli smoka. Stworzone tam techniki i styl smoka reprezentują jego tzw. " północną" gałąź. Druga, tzw. " południowa", pochodząca od "północnej", jest znacznie liczniejsza, reprezentowana przez wiele odmian, rozwiniętych w różnych miejscach.

1 - Pierwotne źródło stylu Smoka, czyli Klasztor Shaolin z prowincji Henan.

Cesarskie Smocze Schody

Cesarskie Smocze Schody
w pałacu cesarskim w Pekinie
(tzw. Zakazanym Mieście "Gu Gong").

Historia powstania technik i stylu smoka tej świątyni jest stosunkowo dobrze udokumentowana. Jak wiadomo, pierwotnie w klasztorze Shaolin praktykowane były głównie / choć nie tylko/ sztuki walki i Qigong stworzone przez mnicha Bodhidharmę / Da Mo/. Shaolin kung fu tworzyło wówczas głównie "Osiemnaście Metod Da Mo". U schyłku dynastii Ming ( 1368 - 1644), shaoliński mnich Zhue Yuen /Chuech Yuan / przeanalizował techniki pozostawione mnichom przez Da Mo, tworząc na ich podstawie nową, bardziej zrównoważoną co do wewnętrznych i zewnętrznych akcji konstrukcję ruchową, składającą się z 72 ruchów. Nie będąc jednak usatysfakcjonowany swoim dziełem, wyruszył w podróż po całych Chinach, wyszukując sławnych artystów sztuk walki ,testując ich metody i włączając je do swojego stylu. Gdy podczas wędrówki przybył on do miasta Lan Zhou w Kansu, stał się mimowolnym świadkiem niezwykłego zdarzenia: Starzec wspomagany przez osobę upośledzoną umysłowo został brutalnie zaatakowany przez agresywnego osiłka. Napadnięty dotknął stopę agresora dwoma palcami, a ten padł nieprzytomny na ziemię. Zhue Yuen nawiązał znajomość z weteranem, którym okazał się Li Cheng / zwany także Li Sou /.Ten nie przyznał się do wielkiej znajomości kung fu, lecz przedstawił go swemu przyjacielowi Pai Yu Feng z prowincji Szansi, uznanego za niepokonanego w prowincjach Szansi, Honan i Hopei. W trójkę powrócili oni do klasztoru Shaolin, gdzie połączyli techniki formy " 18 Rąk Luohan" Da Mo, z 72 ruchowym stylem Zhue Yuena, wspólnie rozwijając z nich nowy system składający się pierwotnie ze 128, a później ze 170 ruchów. Został on przez nich podzielony na pięć grup technik, imitujących ruchy pięciu zwierząt, tj: smoka, tygrysa, leoparda, żurawia i węża. Styl ten stał się podstawą rozwoju systemów "zwierzęcych" Shaolinu, w tym shaolińskiego stylu smoka.

2 - Ekspansja na południe, czyli Klasztor Shaolin w prowincji Fujian.

nefrytowa rzeźba smoka

Przepiękna nefrytowa rzeźba smoka
w galerii sztuki w Fuzhou.

Sztuki walki północnej świątyni Shaolin zostały wraz z buddyzmem przeniesione przez mnichów do położonego w prowincji Fujian tzw. "południowego" klasztoru Shaolin, gdzie z biegiem czasu uległy znacznej technicznej metamorfozie. styl Smoka nazywany na terenie prowincji Fujian także "Pięścią Smoka" lub "Postawą Smoka" uważany jest za południową szkołę sztuki boksu Shaolin. Według zapisów, początki dalszej ewolucji stylu smoka sięgają czasów panowania cesarza Yong Zheng z dynastii Qing, kiedy to style południowej świątyni Shaolin i " Żelaznej Perły Shangling" przekazane zostały mnichowi tej świątyni Zhu Shan z Xianyou, zwanemu Shu. Później, gdy po zburzeniu klasztoru nieliczni ocalali z pogromu mnisi zmuszeni byli do ukrywania się, mnich Shu poszukiwał pomocy i wsparcia na terenach wiosek Nanyang, Liyang i Shanyang. W podzięce za udzielone mu w nich schronienie przekazał wieśniakom tajemnice znanych sobie styli kung fu, w tym stylu smoka. Jak podają źródła, szczególnie Yu Qixian głęboko przejął się udzielonymi mu naukami. Po latach, następcami Yu Qixian zostali Huang Gaosen ( zwany też Ji Xing ) z miejscowości Gutian oraz Xu Aiming. Wspólnie stworzyli oni nowy styl kung fu, w całości złożony z technik smoka, nazywany potocznie Pierwszym Stylem Smoka. Późniejszy ich spadkobierca Cui Danian z Fuzhou stworzył z czasem kolejny styl oparty w całości na "smoczych" technikach, nazwany stylem Czterech Bram Podróży Syna Słońca, lub potocznie Drugim Stylem Smoka. Jego następcami zostali: syn Cui Shilin, Liu Pinyong, He Yongquing, Pan Xiangsong, Li Yijin oraz Cheng Tianyu.

Pierwszy Styl był systemem twardym i frontalnym, natomiast Drugi Styl miękkim i ustępującym.

Wspólnymi cechami obu styli są :

Formy:

Autor przed Smoczymi Schodami

Autor przed Smoczymi Schodami
na terenie świątyni Białej Pagody w Fuzhou.

"Pierwszy Styl": Shuang Jiguang (Podwójne Pchnięcie), San Bo Zhen nazywana też San Zhan (Trzy Bitwy), Lianh Tou Ji ( Podwójny Atak), Tou Wei nazywana też Tou Kuang , Liang Wei nazywana też Er Kuang, Zuo You Zhen (Dwa Motyle), Si Fang Zhan nazywana też Liu Dou, forma pejcza / nazywana też formą Wspaniałego Buka/, Siedem Kroków, Siedem Kroków Wiążących Ciało, Wewnętrzna Strona Mocy, Dian, Shi San, Xia Shi San, Ba Zhen Tu ( Czternaście Kroków),Sto Osiem Dłoni.
Formy podwójne, wykonywane w parach: San Zhan (Trzy Bitwy) oraz forma "Pięści Motyla".

"Drugi Styl": E Feng Bian Lian nazywany też San Zhan (Trzy Bitwy),Wielka Pogoń, Trzy Lwy, Sy Men (Cztery Bramy), Dwadzieścia Osiem Nocy, Ukryte Naczynie, Twarde San Zhan, Stalowy Most, Metamorfozy, Małpa Trzymająca Brzoskwinię, nazywana też formą Osiemnastu Uczniów.
Oba style smoka są popularne i szeroko rozpowszechnione na terenie Fuzhou, Gutian, Ningde, Lianjiang, Nanping, Luuojuan, Xianyou i Fuqing, dotarły również na Tajwan i do Azji południowo wschodniej.

Osobami szczególnie znanymi z rozpropagowania styli Smoka w prowincji Fujian są:

3 - Idąc za przykładem Shaolin, czyli buddyjski klasztor Wah Sao Toh w okolicach Kantonu.

Technika z formy "Luohan Quan"

Technika z formy "Luohan Quan"
"Dwa smoki wychodzą z morza".

Biorąc przykład z obu świątyń Shaolin, także tutejsi mnisi dostrzegli wiele korzyści płynących z regularnego ćwiczenia sztuk walki w połączeniu z religijnymi praktykami duchowymi. Wskutek wykonywania ćwiczeń kung fu poprawie ulegało ich zdrowie, w ciałach wzrastała ilość energii Chi, nabywali oni umiejętności samoobrony oraz hart ducha, byli w stanie przestrzegać zasad samodyscypliny. Nie wiadomo dokładnie, kto stworzył i rozwinął styl smoka w tej świątyni, gdyż nie nauczano go poza jej murami. Dopiero mnich Tai Yut / Dai Jo/ złamał tę tradycję, przekazując styl smoka Lam Yiu Gwai, jako jedynemu uczniowi z poza klasztoru.

4 - Od systemów klasztornych do stylu rodzinnego.

Środowiskami, w których również zostały rozwinięte style smoka należą z pewnością chińskie klany rodzinne. Powstałe w nich systemy kung fu określa się potocznie jako " rodzinne". Przykładem wspaniale obrazującym powstanie i ewolucję stylu tej grupy może być historia rodziny Lam . Jej członkowie praktykując styl smoka od siedmiu pokoleń, prześledzili i spisali swój rodowód aż do czasów południowo shaolińskiej mniszki Wu Mui, stylistki klasztornego stylu smoka. Przekazała ona rodzinie Lam styl smoka w okresie przed pierwszym zburzeniem i spaleniem południowego klasztoru Shaolin, / tj. przed 1570 rokiem/.

Technika z formy "Luohan Tou Quan"

Technika z formy "Luohan Tou Quan"
"Luohan walczący ze smokiem".

Styl rodzinny /w pełnym tego słowa znaczeniu/ utworzył jednak dopiero pod koniec dziewiętnastego wieku urodzony w 1874 r, a zmarły w 1965 roku w Hong Kongu, w wieku 91 lat Lam Yiu Gwai / Lam Yiu Quai/. Uczył się on południowo shaolińskiego stylu smoka od członków swojej rodziny, a następnie klasztornego stylu smoka świątyni Wah So Toh od mnicha Dai Jo, ucznia mnicha Loh Fao San. Uważany jest on za pierwszego świeckiego mistrza stylu smoka wywodzącego się z tego klasztoru. Lam Yiu Gwai połączył rodzinne techniki z systemami klasztornymi "doprowadzając styl do doskonałości". Przekazał go swemu synowi Lam Kwon Quon. Okazał się on wielkim artystą sztuk walki, propagując styl zarówno w Chinach, jak i poza jego granicami. Przekazał go swemu synowi Lam Wing, który kontynuując rodzinne tradycje rozpoczął naukę rodzinnego stylu smoka już od wczesnego dzieciństwa. Do siedemnastego roku życia uczył się od swego dziadka, później przez cztery lata od swego ojca, by dalej pogłębiać wiedzę pod okiem mnicha Dai Yuk Sim See. Po zakończeniu nauki połączył całą swą wiedzę " wnosząc nowe światło do rodzinnej tradycji".

III - Wspólna charakterystyka styli smoka:

W praktyce stylu smoka siła fizyczna odgrywa drugoplanową rolę. Nadrzędną wagę przywiązuje się do treningu pozycji, szybkości ruchów, czasu reakcji oraz wrażliwości na wszelkie zmiany. Elementów tych używa się we wzajemnym powiązaniu z sobą, swobodnie i jednocześnie. Scentralizowana " poniżej pępka" (tj. w dolnym Dan Dien ) energia wewnętrzna Chi utrzymuje ciało lekkie i żywotne, wydajnie zwiększając skuteczność akcji / w przypadku, gdy jest używana w połączeniu ze spiralnym ruchem ciała /. Praktyk, niczym zwijający i rozwijający swe ciało smok, wykonuje koliste ,spiralne ruchy jednocząc je z przepływem krążącej w jego ciele energii. Znajdując się w ciągłym ruchu, uniemożliwia przeciwnikowi znalezienie słabego punktu i zaatakowanie metodą "otwarcia drzwi". Krążąca w jego organizmie energia Chi przepływa nie tylko przez zbiorniki i meridiany, lecz także przez wewnętrzne organy i narządy, działając pro zdrowotnie. Jak smok szukający perły mądrości, tak ćwiczący styl smoka poprzez praktykę powinien poszukiwać w sobie smoczej mądrości .Poszczególne style smoka posiadają z reguły charakterystyczne gesty określające dany system , zwane Mor Kiu / tzn. Magiczna Ręka /. Sercem takiego znaku rozpoznawczego jest seria bardzo szybkich i dynamicznych ruchów rąk i dłoni, zawierających pchnięcia, chwyty, rzuty, uderzenia i bloki, a nawet ciosy łokciami. Smoczy charakter i duch danego stylu jest manifestowany w szybkości w pełni kontrolowanych, często spiralnych ruchów, koncentracji w nich energii Chi oraz łańcuchowym zadawaniu uderzeń / tzw. "seriami ciosów"/. W niektórych systemach wykonuje się miękkie, okrężne ruchy połączone z nagłymi wybuchami siły. Praktycy stylu smoka znani są także z umiejętności operowania wieloma rodzajami tradycyjnych chińskich broni, jak mieczem, szablą, włócznią lub słynnym dziewięciostopowym kijem, nazywanym "Drągiem Króla Smoka Przebijającym Serce ". Dobrze wyszkolony w posługiwaniu się nim adept jest bardzo groźny i skuteczny w walce, a jego techniki są niezwykle szybkie i silne.

Taniec smoka

"Taniec smoka' na stadionie w Zheng Zhou,
z okazji otwarcia turnieju "Shaolin Wushu Festival"

Podstawowym ćwiczeniem wprowadzającym w arkana sztuki władania kijem w stylu smoka jest mozolne, wielokrotnie powtarzanie jednej, podstawowej akcji: Uczeń, trzymając przed sobą kij skierowany końcem w stronę wyimaginowanego przeciwnika, zasłaniając nim linię centralną własnego ciała, czujnie, nieprzerwanie i pełny siły krąży wokół niego. Co jakiś czas błyskawicznie i niespodziewanie wykonuje zaleconą przez nauczyciela technikę obrony wraz z silnym i brutalnym, kontrującym uderzeniem zadawanym z góry w dół. Ćwiczenie to rozwija również technikę smoczego kroku, wzmacnia ręce, uczy generować siłę ciosów z obszaru talii. Ten tradycyjny sposób nauczania uważany jest za ciężką, lecz jedyną skuteczną metodę wiodącą do opanowania technik walki kijem w duchu stylu. Siła wytwarzana jest w obszarze bioder i talii, a manifestowana w technikach rąk i nóg. Zawierając różne rodzaje jing oraz energię Chi, siła ciosów jest niezależna od wieku, płci, postury czy masy ciała ćwiczącego. Czyni to styl efektywnym również w przypadku mężczyzn niewysokich i szczupłych oraz kobiet. Inspirację postacią smoka wyraźnie widać także w wielu formach miecza kung fu. Przykładowo, nazwa formy "Shaolin Long Xin Jien" tj. "Formy Smoczego Miecza Shaolin" nawiązuje nie tylko do samych technik miecza, lecz przede wszystkim do charakterystycznego " smoczego" sposobu przemieszczania się, którym porusza się osoba wykonująca tę formę. W Shaolin powiada się:

" Miecz powinien poruszać się jak płynący smok, emanujący swą dzielność i wojowniczą siłę mimo swego piękna".

Ze względu na zróżnicowane wyobrażenia smoków i ich zachowań, poszczególne style kung fu zawierają formy Małych i Dużych, Młodych i Starych smoków, a same systemy nazywają się stylami np. Żółtego, Czarnego, Zielonego ,Czerwonego lub Lecącego Smoka. Nazwa stylu informuje nas o jego " duchu", a nazwy form o ich dynamice i technikach.

Formy "Młodych i Małych smoków, zawierając energochłonne techniki i liczne kopnięcia są wykonywane dynamiczniej od form " Dużych i Starych smoków", w których tempo ruchów jest wolniejsze, a same techniki są bardziej oszczędne i wyrachowane.

Smok szukający perły

"Smok szukający perły".

IV - Zakończenie:

Pisząc niniejszy artykuł zamierzałem przedstawić Czytelnikom smocze kung fu w jak najszerszej perspektywie, przy ograniczonej do objętości artykułu, / niestety / ilości tekstu .

Jak widać, techniki, formy i sam styl Smoka ulegały przez stulecia nieustannym zmianom: rozwojowi, metamorfozie i podziałom. Los ten dotyczy zresztą większości styli z tzw. " tradycjami". Od chwili powstania, są one przez kolejne generacje mistrzów uzupełniane i dostosowywane do wymogów czasów, w których przyszło im żyć. Gdy tak nie jest, styl z czasem " kostnieje" staje się " sztuką dla sztuki" i powoli ginie.

Oprócz miejsc i osób związanych ze stylami Smoka oraz samych styli, które opisałem, istnieje wiele innych / jak choćby style smoka z klasztorów na górze Emei /, których z uwagi na ograniczoną objętość tekstu nie byłem w stanie przedstawić. Jako osoba urodzona w roku Smoka, zwracam na koniec uwagę Czytelników ku przyszłości: nadchodzący, pierwszy rok nowego milenium w które właśnie wkraczamy, będzie kolejnym chińskim Rokiem Smoka.

(Gdynia 1999-10- 25)

Technika "Lecącego Smoka"
z formy "Ching Nien Long Quan".

technika technika technika technika
Zastosowanie akcji "Lecącego Smoka".
zastosowanie zastosowanie zastosowanie zastosowanie

W pozycji gotowości

Równoczesny okrężny
blok od góry z ciosem na
splot słoneczny (poparty
siłą skrętu bioder).

Przechwyt nogi
przeciwnika z
rotacją własnego
ciała w lewo.

Dynamiczny kontratak
uderzeniem dłoni
"skrzydeł motyla".

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.