NR 7 (CZERWIEC 1999)
MIĘDZYNARODOWA SZKOŁA TAI CHI CHUAN TOMASZA NOWAKOWSKIEGO
Międzynarodowa
Szkoła Tai Chi Chuan Tomasza Nowakowskiego istnieje od 1982 roku. Szkoła
ma swoje główne centrum w Pradze, w Republice Czeskiej, oraz centra w Austrii,
Polsce i Słowacji. Zajęcia prowadzone są przez doświadczonych nauczycieli
i instruktorów, którzy stale podnoszą swoje kwalifikacje. Szkoła ma tradycyjny
charakter. Jej głównym celem jest nauka sztuki Tai Chi Chuan; interesującej
wartości kulturowej i efektywnej metody pracy nad sobą. Praktyka w szkole
oparta jest głównie o dwa style: San Feng i Yang.
Styl San Feng Tai Ki Kung pochodzi od Chang San Fenga, mistrza z trzynastego
stulecia, uważanego w tradycyjnych szołach Tai Chi Chuan za twórcę tej
sztuki. Skrócona nazwa stylu San Feng Tai Ki Kung złożona jest z dwóch
części, nazwiska założyciela i słów Tai Ki Kung. Tai Ki (Tai Chi w języku
kantońskim) oznacza zasadę dynamicznej równowagi sił yin i yang a słowo
"kung" to praca. Stąd nazwę stylu można zinterpretować w językach europejskich
jako "praca z zasadą Tai Chi według metody Chang San Fenga". Już ta skrócona
nazwa oddaje podstawową ideę praktyki stylu. Zwłaszcza, jeśli zastanowimy
się nad głębszym znaczeniem ostatniego słowa "kung". Zapisuje się je tym
samym znakiem pisma chińskiego jak w nazwach chi kung (praca z chi), lub
kung fu (poziom mistrzowki w dowolnej dziedzinie osiągnięty długotrwałą
pracą). W stylu San Feng słowo "kung" określają dodatkowo cztery aspekty,
dwa z nich dotyczą cyklów przyrody. Jednym z nich jest czas. Trwałe zmiany
w przyrodzie są efektem procesów przebiegających w długim czasie. Podobnie,
efekty naszej pracy są tym większe, im więcej lat doświadczeń mamy za sobą.
Drugi aspekt to regularność, tak jak w naturze wiele procesów przebiega
w konkretnych rytmach, np. dzień i noc, fazy księżyca itp., tak też lepsze
efekty mamy kiedy pracujemy codziennie, niż raz na jakiś czas. Pozostałe
dwa aspekty związane są z podejściem człowieka do pracy. Jednym z nich
jest jakość a ostatni, najważniejszy to radość, zaangażowanie w to, co
robimy. Już po tej krótkiej analizie nazwy możemy łatwo domyślić się, że
nie jest to styl dla "zbieraczy form". Widać to wyraźnie w sposobie przekazywania
stylu. Przez wiele lat praktyka polega w dużej części na pracy z dwiema
podstawowymi formami. Formą "Ojca"i formą "Matki",które odpowiadają niebu
i ziemi, yang i yin i są fundamentem całego stylu. Forma "Ojca" złożona
jest z występujących w stylu elementarnych technik i rodzajów ruchów, które
w formie "Matki"rozwijają się w trzynaście podstawowych form Tai Chi. Odpowiadają
one ośmiu trygramom; przemianom energii chi opisanym w I Chingu (Księdze
Przemian) i pięciu elementom, czyli przemianom chi, opisanym w teorii pięciu
elementów. W praktyce obu form nie chodzi o nauczenie się ich na pamięć,
ale o zmiany jakie praca z nimi wywołuje w nas samych. Dopiero po uzyskaniu
odpowiedniego poziomu doświadczeń poznaje się pozostałe formy stylu. Ten
tradycyjny sposób przekazu powoduje, że styl jest mało znany nawet wśród
ekspertów Tai Chi. Do Europy został sprowadzony przez Dr. Ming Wonga C.Y.,
mistrza tego stylu. Początkowo uczył on i autoryzowani przez niego nauczyciele
we Włoszech i Chorwacji. W 1992 roku styl San Feng został sprowadzony do
Polski, Republiki Czeskiej, Republiki Słowackiej, Austrii i Francji przez
Tomasza Nowakowskiego, ucznia Dr. Ming Wonga.
Do ideii Chang San Fenga i jego stylu trzynastu podstawowych form nawiązał
Yang Luchan, jeden z największych mistrzów w historii Tai Chi Chuan. Opracował
on swój własny styl, znany współcześnie jako styl rodziny Yang. Jest on
najbardziej zbliżony do pierwotnego stylu San Fenga. Chociaż istnieją też
różnice między obydwoma stylami. Rozwinięty przez synów Yang Luchana i
jego wnuka Yang Cheng-fu, stał się najpopularniejszym stylem Tai Chi Chuan.Praktykowany
jest obecnie na całym świecie, w wielu różnych interpretacjach, często
znacznie uproszczonych lub zorientowanych tylko na niektóre aspekty stylu.
Tradycyjny styl Yang oparty jest na trzynastu podstawowych formach opisanych
przez Chang San Fenga. Pięć z nich dotyczy głównie kroków i wiąże się z
teorią pięciu przemian. Pozostałych osiem objaśnia teoria ośmiu trigramów,
mają one zastosowanie przede wszystkim w pracy rąk. Formy te nie są rozwiązaniami
technicznymi, chociaż wszystkie techniki stylu są ich zewnętrznym obrazem.
Trzynaście podstawowych form, to sposoby świadomego kierowania energią
witalną chi, przez wykorzystanie zasady yin - yang lub pustki i pełności.
Klasyczne formy stylu podzielone są na dwie grupy: formy pustych dłoni
i szermierka Tai Chi. Formy pustych dłoni to:
- klasyczna, długa forma stylu Yang złożona ze 108 lub 88 form ułożonych
w trzech częściach, nazwanych ziemia, człowiek i niebo. Ma ona trzy podstawowe
warianty: formę krótkich, średnich i długich pozycji.
- Tuishou (pchające dłonie) forma praktykowana z partnerem, zawiera
cztery z form ośmiu trygramów.
- Ta lu, jako rozwinięcie Tuishou, czyli praktyka trzynastu podstawowych
form z partnerem,
- forma podwójna z partnerem, złożona z 88 form rozdzielonych na dwie
części, z których każda wykonywana jest przez jednego z partnerów,
- warianty i zastosowania form klasycznych.
Szermierka Tai Chi oparta jest o cztery podstawowe rodzaje broni: miecz
i szabla (bronie krótkie), oraz włócznia i halabarda (bronie długie).
Szermierka każdą z czterech broni, podobnie jak formy pustych dłoni,
złożona jest z form klasycznych indywidualnych, podwójnych z partnerem,
zastosowań oraz wariantów dodatkowych. Wszystkie te formy są obrazem wspomnianych
wcześniej trzynastu podstawowych form przemiany chi. Są drogą do ich zrozumienia
i umiejętności praktycznego zastosowania. Ponadto styl Yang obejmuje też
różne formy medytacji i studia nad teorią Tai Chi np.: I Ching (Księgi
Przemian), Tao Te Ching, Nei Ching (klasyka medycyny chińskiej) i inne,
oraz tekstów mistrzów Tai Chi od Chang San Fenga do współczesnych.
Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.
Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:
Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.