magazyn Świat Nei Jia
NR 37 (SIERPIEŃ 2004)

Wu Taijiquan

ZASADY MISTRZA XU ZHI YI
Dariusz Muraszko

d.muraszko@xl.wp.pl
www.tygrys-kungfu.republika.pl

W numerze czerwcowym z 2003 roku przybliżyłem pryncypium techniczne stylu "wu" taijiquan, a także dokonałem analizy porównawczej odmiany "wu" w relacji do "yang".

Poniżej zaprezentuję praktyczne zasady tego pierwszego stylu, klasyfikując je w dwie grupy: dla zdrowia i w odniesieniu do walki. Reguły te zostały skodyfikowane przez Xu Zhi Yi - mistrza trzeciej generacji. Pomimo, iż Xu Zhi Yi jest praktykiem stylu "wu", poniższy tekst odnosi się do systemu taijiquan w ogóle.

Taijiquan dla zdrowia

  1. "Jeśli ruszać, to całym ciałem" - to ważna zasada treningu taijiquan. Oznacza ona, że w ćwiczeniu uczestniczą wszystkie części ciała.
  2. Praktykowanie taijiquan umożliwia ćwiczącemu eliminację wszystkich myśli, nie związanych z ruchem. Stwarza to warunki do pracy układu nerwowego. Dlatego taijiquan nazywane jest medytacją w ruchu.
  3. Wolne i pełne gracji ruchy taijiquan oraz zasada "spokoju w ruchu i ruch w spokoju" pomogą ćwiczącemu rozwinąć cierpliwość, tolerancję, a także osiągnąć głęboki relaks.
  4. Z tej zasady skorzysta zarówno osoba starsza jak i młoda, silna oraz słabsza. Stosowanie technik "pchających dłoni" nie jest niebezpieczne, bowiem taijiquan wykorzystuje siłę przeciwnika.
  5. Czymś specjalnym w taijiquan jest jego właściwość rehabilitująca pacjentów. Ruchy stanowią ćwiczenie dla całego ciała, głęboki oddech reguluje pracę serca i obieg krwi, a skoncentrowany i zrelaksowany umysł wpływając dodatnio na system nerwowy, stymuluje samoregulację organizmu, przezwycięża choroby i sprzyja zdrowiu.

Taijiquan w odniesieniu do walki

  1. Ekspert (mistrz) taijiquan w konfrontacji z twardością stosuje delikatność. Wykorzystuje on techniki, które wiodą siłę atakującego do błędu, po czym skraca dystans i przywiera do przeciwnika.
  2. Praktyk (mistrz) taijiquan spokojnie oczekuje ruchu ze strony agresora, co znaczy, że chce aby ten wykonał pierwszą technikę. Następnie kieruje siłę ataku przeciwnika w inną stronę i doprowadza go do złej pozycji. Ostatecznie sam atakuje zgodnie z zasadą "zacznij później, lecz wcześniej zakończ".
  3. Pokonać napastnika można co najmniej na dwa sposoby: dodając swoją siłę do rozpędu przeciwnika, lub mu ustępując. Dlatego w taijiquan siła nigdy nie napotyka na inną siłę. Ekspert powinien raczej wymanewrować napastnikiem tak, aby ten uderzył w próżnię i dopiero potem kontrować z zasadą w myśl której" mały może pokonać dużego".
  4. Mistrz powinien stosować unik jako metodę posuwania się do przodu. Takich możliwości technicznych w taijiquan jest wiele. Opisać je można dwoma słowami: ruch i zwarcie. Ten pierwszy sposób dotyczy minimalizowania siły ataku przeciwnika dla własnej ochrony; drugi - panowania nad ruchami oponenta po zminimalizowaniu skutków jego ataku. Obie te techniki są aspektami tej samej taktyki i winny się uzupełniać.

Powyższe zasady jasno pokazują, iż wymiana ciosów dziko i ślepo, bez myśli o własnym bezpieczeństwie nie jest częścią taijiquan. Jeżeli się je zastosuje, to możliwe będzie zminimalizowanie własnych urazów, nawet wyjście z walki bez uszczerbku na zdrowiu.

Opracowano na podstawie książki autorstwa Wong Kiew Kit, The Complete Book of Tai Chi Chuan, Shaftesbury 1996.

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.