magazyn Świat Nei Jia
NR 43 (STYCZEŃ 2007)

Xingyiquan

XINGYIQUAN - SKUTECZNA WALKA (CZĘŚĆ 1)
Ewa Pfeifer

Konsultacja merytoryczna: Zhang Feng Jun

Materiał udostępniony przez "Polsko Chińskie Stowarzyszenie Kung Fu Wu Shu Nan Bei"

Xingyiquan to kwintesencja ducha walki. Twarda siła równoważona wewnętrzną miękkością znajduje wyładowanie w błyskawicznym ruchu zwartego ciała. W tradycyjnym podziale na style zewnętrzne i wewnętrzne, Xingyiquan, podobnie, jak Baguazhang i Taijiquan zaliczamy do tych ostatnich. Jego pierwowzorem był Liuhequan, styl Sześciu Harmonii praktykowany w Shaolin. Sztuka Xinyiquan kształtowała się przez wiele pokoleń początkowo w prowincji Shanxi, później w Hebei, a kolejni mistrzowie wprowadzali nowe elementy, tak charakterystyczne dla współczesnego Xingyi.

Według jednej z teorii ojcem sztuki jest legendarny patriota i bohater, Yue Fei (1103 - 1142), generał z czasów dynastii Song, niezwykle zręczny w posługiwaniu się włócznią. W oparciu o zasady władania tą właśnie bronią, stworzył metodę walki i nauczył jej swych oficerów. Yi Quan - Intencjonalna sztuka walki - była wyjątkowo prosta i pomysłowa. Czy Yue Fei, który większość życia spędził na polu bitwy i zginął zamordowany w więzieniu mając niecałe czterdzieści lat, rzeczywiście zdołał opracować tak zaawansowaną sztukę walki? Tradycja głosi, że spisał on podręcznik Yi Quan odnaleziony pięćset lat później, przez Ji Ji Ke, znanego także jako Ji Long Feng, w świątyni poświęconej pamięci Jue Fei'a.

Ji Long Feng również słynął ze zręczności we władaniu włócznią. Dostosował technikę włóczni do technik ręcznych wykorzystując przy tym zasady zawarte w rękopisie Yue Fei'a.

Ani opowieść o generale Jue Fei'u, ani ta o Ji Long Fengu, który odnalazł rękopis i odtworzył jego sztukę, nie została potwierdzona przez historyków, jednak podtrzymują oni teorię o stworzeniu sztuki walki w oparciu o technikę włóczni. Tyle, że jedni przypisują tę zasługę generałowi Yue Fei, a inni Ji Ji Ke.

Dai Long Bang (1720 - 1809) był kolejnym mistrzem, który wniósł wiele udoskonaleń do stylu Xingyiquan. Jego nauczyciele reprezentowali różne style walki. Cao Ji Wu przekazał mu wiedzę o Yi Quan, zaś Jin Shi Kui uczył go stylu Modliszki. Metoda ćwiczeń wprowadzona przez Dai'a polegała na połączeniu Daoyin (Qigong dla zachowania zdrowia) z technikami walki. Od tej pory metody Dantian stały się podstawą technik walki i ich nieodłączną częścią. Również Wu Xing Quan, tak charakterystyczne techniki pięści, są uważane za spuściznę Dai'a.

Swą wiedzę Dai przekazał rodzinnemu klanowi, a za jego pośrednictwem Li Lao Nengowi (1803 - 1888), który jako pierwszy nazwał - udoskonaloną przez siebie i opisaną w 1856 roku sztukę - Xingyiquan.

Obecnie uważa się, że Li Lao Neng (znany także jako Li Fai Yu lub Li Neng Ran) miał także innego nauczyciela - Guo Weihana - autora ćwiczeń San Ti Shi (w pozycji stojącej) - stanowiących rdzeń nowoczesnego Xingyiquan.

W każdym razie Li Lao Neng wykorzystał twórczo wiedzę odziedziczoną po nauczycielach i to jego uznaje się za ojca współczesnych północnych stylów Xingyiquan. Jemu też praktykujący obecnie Xingyi zawdzięczają metody ćwiczeń dwuosobowych. Oczyścił styl, wprowadził wiele innowacji i fundamentalnych zmian w metodach nauczania.

Jednym z jego najzdolniejszych uczniów był Guo Yun Shen, który zyskał sławę jako łowca przestępców. Gwałtowna natura Guo przysporzyła mu niestety wielu kłopotów. Osadzony na trzy lata w więzieniu, za nieumyślne zabójstwo pewnego bandyty, nadal doskonalił technikę.

Spadkobiercą jego sztuki został Sun Lu Tang, który w 1910 roku osiedlił się w Pekinie i założył szkołę sztuk walki. Napisał też wiele książek, przy czym pierwsza z nich, wydana w 1915 roku nosiła tytuł "Xing Yi - nauka formy". Była to pierwsza w Chinach praca o tej tematyce, przedstawiająca teoretyczne podstawy w oparciu o filozofię. W 1931 roku, Sun Lu Tang zerwał z dotychczasową tradycją i założył pierwszą żeńską szkołę sztuk walki.

genealogia

Obecnie rozwijają się dwie podstawowe odmiany Xingyiquan. W prowincji Hebei (z głównym ośrodkiem w Pekinie) i w prowincji Shanxi. Istnieje ponadto wiele innych odmian (choćby muzułmańskie odgałęzienia praktykowane w prowincji Henan), które znacznie się od siebie różnią pod względem technicznym. Niektóre z nich w ogóle nie włączają form zwierząt do stylu skupiając się wyłącznie na technikach pięści. Bywa, że podobieństwa ograniczają się do nazw, podczas gdy same ruchy są zupełnie inne. Wspólnym mianownikiem pozostaje jednak zwarta postawa i "siła czołgu", niezwykła prostota stylu i jego skuteczność w walce.

W następnej części: O teoretycznych podstawach stylu.


Polsko Chińskie Stowarzyszenie Kung Fu Wu Shu Nan Bei: http://www.nanbei.pl

Ośrodki Nan Bei w Polsce: Warszawa, Rzeszów, Dębica, Tarnobrzeg, Nowa Dęba, Szczecin.

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.