magazyn Świat Nei Jia
NR 37 (SIERPIEŃ 2004)

Karate

KARATE KYOKUSHIN - CZĘŚĆ II
Przemysław Paleczny

cleaner@autograf.pl

ROZDZIAŁ 2. KYOKUSHIN, A INNE SZKOŁY I STYLE

Można powiedzieć, że wszystkie współczesne szkoły karate wywodzą się z dwóch, czy trzech szkół to de.
  1. Shuri te, którą reprezentował mistrz Yasutsune Azato.
  2. Shorin ryu, którą reprezentował mistrz Anhou (Yasutsune?) Itosu, który często odwiedzał Azato podczas treningów z Funakoshim.
  3. Shorei ryu, którą reprezentował mistrz Kanruo Higaonna.

Mówi się, że kata nauczane w dzisiejszym karate, a wywodzące się z Shorin ryu, są z reguły względnie lekkie i szybkie, natomiast kata ze szkoły Shorei ryu są cięższe, twarde.

A jak w powyższym "rankingu" odnaleźć koyokushin? Sprawa nie jest prosta, gdyż twórca stylu - Oyama - ćwiczył nie tylko jeden styl, ale najbardziej pasowała by szkoła Shorei ryu, gdyż w prostej linii od mistrza Kanruo Higaonny, zmierzamy do jego ucznia - Chojuna Miyagi - i stylu Goju ryu karate. Wspominałem, że Oyama ćwiczył Goju ryu. Podstawy kyokushin są niemal w całości zaczerpnięte z tego stylu (o nim szerzej potem). Również nauczane kata są praktycznie te same - twarde, mocne, ciężkie, czyli pochodzące ze szkoły Shorei ryu.

Teraz przejdziemy do najpopularniejszych stylów karate.

Shotokan.

Jest to styl, za którego twórcę przywykło uważać się Gichina Funakoshi. Jednak tak naprawdę sam Funakoshi oscylował głównie wokół technik wytrenowanych na Okinawie, technik to de mistrza Azato. Rzeczywiście, wszystkie podstawy pozostały niezmienione, ale np. walka sportowa została stworzona przez jego uczniów, gdyż sam mistrz się tym nie zajmował.

Technika Shotokanu, to cios raczej precyzyjny i szybki, niż silny. W nauczaniu realizuje się starą zasadę: "blok, cios, blok". Nauczane kata wywodzą się zarówno z Shorin ryu, jak i Shorei ryu. Do pierwszej grupy należą przede wszystkim: Heian, Bassai, Kanku, Empi, Gankaku. Do drugiej: Tekki, Jitte, Hangetsu, Jion. Postawy są niskie, stabilne i szerokie.

Shito ryu.

Jeśli można tak powiedzieć, to Shito ryu jest bardzo "usportowionym" stylem. Za twórcę uważa się Kenwa Mabuni (1889 - 1952). Pochodził on z Okinawy i był bardzo długo uczniem Itosu. Jest to styl wyspecjalizowany, nacisk kładzie się głównie na walkę z jednym przeciwnikiem. Walka jest dynamiczna i szybka. Nauczyciele stawiają nacisk na manewrowość, zaskoczenie, oczywiście jest to skierowane pod kąt walki sportowej.

Z powyższych powodów postawy muszą być lekkie i wąskie, aby umożliwiały szybkie przemieszczanie się.

Wado ryu.

Moim zdaniem jest to jeden z najciekawszych stylów karate. Jego twórcą był Hironori Otsuka (1892-1982), mistrz ju jitsu, a później świetny uczeń Gichina Funakoshi. Synteza karate i ju jitsu polega na zerwaniu z dotychczasową zasadą "stalowego bloku". Walka charakteryzuje się zaskakującymi zejściami z linii ciosu. Na uderzenie często odpowiada się unikiem, po czym następuje rzut, wykonywany zwykle przez podcięcie. W tym stylu można lepiej niż w innych dostrzec "dźwignie" i rzuty. Nie poświęca się tak dużo czasu na trening siłowy, ale nie oznacza to że styl jest łatwiejszy od innych.

Jest to więc styl bogaty technicznie. Jego nazwa oznacza "harmonijną drogę" (wa - harmonia).

Goju ryu.

W porównaniu z Shotokanem, Goju ryu jest nastawione głównie na walkę realną. Nie można bać się ciosów, trzeba umieć je przyjmować. Uderzenia zadaje się mocno. Yamaguchi, jeden z mistrzów, powiadał, że trzeba trenować tak, aby móc przyjąć każdy cios i tak na niego odpowiedzieć, aby następne ciosy nie były już potrzebne. Ceni się odporność na ból, wytrzymałość i hart ducha walki.

Goju ryu zaczęło się kształtować od mistrza imieniem Kanruo Higaonna (1852-1915). Był on uczniem chińskiego mistrza kung fu Wai Shin Zana. Do ich zapoznania doszło po pewnym ciekawym wypadku. Higaonna, wówczas jeszcze marynarz na statku "Shinko sen", uratował kilkuletniego chłopca, który wpadł między burtę statku, a nabrzeże. Wsławił się wówczas bezprzykładną odwagą i zyskał nauczyciela w osobie ojca owego chłopca. Do jego stylu stopniowo zaczął wprowadzać zmiany. Właściwe Goju ryu stworzył jednak jego uczeń - Chojun Miyagi.

Postać mistrza Miyagi (1888-1952) otoczona jest na Okinawie wielkim szacunkiem. Uważany jest za największego z mistrzów, którzy do końca pozostali na Okinawie. Po śmierci Higaonny studiował również w Chinach u mistrza Kanjun Toonda. Do stylu swojego mistrza wprowadził wiele zmian. Trochę nauczał w Japonii (w Kioto, a potem w Osaka), chwilę na Hawajach, po czym wrócił na Okinawę i został tam do końca życia.

Kata Goju ryu są bardzo twarde. Są nimi np. Sanchin, Sanseru, Surapumpe, Tensho. Nazwa "goju" oznacza "twardo-miękki".

Kyokushinkai.

W drugiej połowie XVI wieku sztuka walki przywędrowała z Chin na Okinawę. Nazywana była to de. Słowo "to", podobnie jak "kara", może oznaczać zarówno "chiński", jak i "pusty". Najczęściej jednak to de tłumaczy się, jako "chińska ręka", a nazwę Funakoshiego "karate", jako "pusta ręka".

Spotkałem się również z różnymi tłumaczeniami nazwy Kyokushin, jak np. "Ekstremum Prawdy", "Prawda pochodząca ze Wschodu" itp. Zacznijmy więc od początku. Słowo "kyoku" oznacza "ostateczny" lub "zasadniczy", natomiast "shin" oznacza "prawda", "rzeczywistość". "Kai" to "stowarzyszenie". Sądząc po wcześniejszych cytatach Oyamy chodziło mu o poznanie prawdy, osiąganie zamierzonych celów. Chyba dlatego nazwał swój styl Kyokushin.

Symbolem Kyokushin karate jest znak kanku. Umieszczony jest w okręgu, który oznacza ciągłość. Symbole takie można często zauważyć na kimonach karateków Kyokushin, na rękawach, nogawkach, ale nie na piersi, gdyż tak zawsze widnieje wyszyta kaligrafia "Kyokushinkai".

Nie będę teraz rozpisywał się na temat techniki, bo przyjdzie na to czas potem. W każdym razie karate kyokushin uznawane jest przez wielu za "najtwardsze karate". Na pewno Kyokushin jest stylem "twardym", ale czy do końca "najtwardszym"? Nie wiem.

Inne...

Zaprezentowane powyżej style, to style japońskie. Jest jeszcze kilka innych stylów japońskich, jak choćby karate tsunami. Przedstawiłem jednak te najpopularniejsze, dla porównania z głównym tematem tej pracy, czyli Kyokushin. Poza nimi wszystkimi do "worka karate" można by wrzucić jeszcze style koreańskie - taekwondo, nawet hapkido, oraz oczywiście style chińskie, ale o tych nie będę pisał w magazynie poświęconym praktycznie tylko im.

To tak ogólnie. Dalej zajmiemy się już tylko Kyokushin...

Powrót do spisu treści


Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.

Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:

Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.

Powrót do strony głównej.