NR 6 (MARZEC 1999)
Prezentacja styli
STYL BIAŁEGO ŻURAWIA
Dr Yang Jwing-Ming
(Tekst udostępniony przez Kwaterę Yang's Martial Arts Association we Wrocławiu.)
Historia:
Chinach większość stylów wojennych nigdy nie została formalnie zapisana,
ale historia każdego z nich była przekazywana ustnie W z pokolenia na pokolenie.
Przez wiele lat dzieje każdego stylu zostały wzbogacone poprzez dodanie
nowych ciekawych szczegółów, nic więc dziwnego, że historie te przekształciły
się w całkiem nowe opowieści. W wielu przypadkach bardzo dokładny zapis
możemy znaleźć w powieściach "wojennych" pisanych w tamtym czasie, ponieważ
były one oparte na zwyczajach i rzeczywistych wydarzeniach. Np. powieści
"Historyczny dramat klasztoru Shaolin" (Shaolin Yen Yi) Shao Yu-Sheng'a
oraz "Qian Long zwiedza południowy brzeg rzeki" (Qian Long Xia Jiang Nan)
napisane przez nieznanego autora, powstały za panowania dynastii Qing około
200 lat temu. W powieściach tych bohaterzy oraz tło wydarzeń oparte są
na rzeczywistych ludziach i zdarzeniach tamtego okresu. Oczywiście autorzy
tych powieści często mijali się z prawdą, lecz należałoby sobie uświadomić,
że były one pisane z myślą o czytelnikach tamtego czasu, wobec czego muszą
być bardzo mocno oparte na faktach, autorzy musieli w nich stworzyć jak
najpełniejsze realia. Za pomocą tych i innych powieści większość stylów
wojennych jest w stanie odtworzyć historie swojego stylu z dość dużą dokładnością.
Oto jak przedstawia się historia stylu Białego Żurawia. Możesz ją traktować
jako baśń albo jako nieformalną historię. Tak naprawdę, nikt nie może być
pewny jak dokładna ona jest. Historia tutaj opisana, oparta jest na ustnym
przekazie mojego mistrza stylu Białego Żurawia oraz na powieściach (głównie
"Historyczny dramat klasztoru Shaolin").
Wiemy, że świątynia Shaolin została zbudowana w 377 r.n.e. na górze
Shaoshi-Deng Feng Xien w prowincji Henan, na rozkaz cesarza Wei. Wybudował
tą świątynię dla buddysty Ba Tuo (Szczęśliwy Budda). Wiemy, że w tym czasie
mnisi nie zajmowali się sztuką wojenną. W r. 527 w czasie panowania dynastii
Lianę, mnich o imieniu Da Mo (Bodhidharma), książę jednego z plemion indyjskich
został zaproszony do Chin przez cesarza Lianę, aby nauczał i wygłaszał
kazania. Gdy cesarzowi nie spodobała się buddyjska filozofia Da Mo, ten
udał się do klasztoru Shaolin. Podczas swojego tam pobytu napisał on dwa
dzieła traktujące o Qigong: "Yi Jin Jing" oraz "Xi Sui Jing". Da Mo zmarł
w roku 539.
Po śmierci Da Mo mnisi z klasztoru Shaolin używali treningu Yi Jin
Jing i Xi Sui Jing aby wzmocnić się, zarówno fizycznie jak i duchowo. Stopniowo
w klasztorze powstały techniki wojenne, które pomagały mnichom w obronie
własności klasztoru przed bandytami. Wiemy, że trening sztuki wojennej
w tym czasie składał się z technik walki pięciu zwierząt a mianowicie:
Żurawia, Węża, Smoka, Lamparta, Tygrysa. Znaczy to, że styl Żurawia pochodzi
z około VI wieku.
Mówi się, że później, na początku panowania dynastii Qing (1644), był
wysłany przez klasztor Shaolin do Tybetu mnich imieniem Xingling specjalizujący
się w stylu Żurawia w celu studiowania tybetańskiego buddyzmu. Zanim umarł
przekazał techniki stylu Żurawia, który stał się znany pod nazwą stylu
"La Ma" albo systemu "Północnego Białego Żurawia".
Później styl Żurawia dotarł do Kantonu, Fujianu, Tajwanu oraz Indochin.
Po blisko trzystu latach, styl Żurawia stopniowo stawał się stylem Południowego
Żurawia, który specjalizuje się w używaniu rąk do walki na krótki dystans.
Dzisiaj istnieją cztery znane style południowego Żurawia: Śpiący Żuraw
albo Drżący Żuraw (Su He, Zong He albo Zhan He), Krzyczący Zuraw (Minę
He), Jedzący Żuraw (Shi He) i Latający Żuraw (Fej He). Wiele z tych stylów
w początkowym treningu używa podstawowej sekwencji "San Jan"- Wewnętrznie,
wszystkie z nich debatują nad tym, jak obniżyć Qi do Dolnego Dan Tian,
jak wzmocnić Qi w Dan Tian oraz nad tym, jak zwrócić Qi do Jing. Zewnętrznie,
wszystkie z nich kładą nacisk na to, aby głowa była wyprostowana, szyja
twarda, plecy wygięte w łuk, barki rozluźnione, pąs i biodra zrelaksowane
oraz na koordynację ruchów. Dlatego też Biały Żuraw jest uważany za styl
"miękko-twardy", ponieważ jest miękki jak Taiji, podczas gdy Jing może
być tak silne jak tygrysa. Ponadto wszystkie style Żurawia skupiają się
na trenowaniu zakorzenienia się i na stąpaniu wg teorii pięciu faz (metalu,
drewna, wody, ognia, i ziemi).
Jeśli nawet podstawowa teoria jest taka sama dla wszystkich stylów,
to każdy z nich ma swoje specyficzne cechy i jedyną w swoim rodzaju teorię
treningu. Śpiący Żuraw (Su He) zwany również Rodowym Żurawiem (Zong He)
lub Drżącym Żurawiem (Zhan He) specjalizuje się w manifestowaniu Jing (mocy
wojennej), która jest manifestowaniem muskularnej siły pobudzanej przez
Qi. Styl ten nazywany jest Śpiącym Żurawiem, gdyż naśladuje spokój i łagodność
Żurawia. Kiedy jednak nadarzy się sposobność, atakuje on znienacka. Dlatego
też styl ten zwraca uwagę zarówno na obronę jak i na atak. Nazywany jest
także stylem Rodowym, gdyż wierzy się iż zawarte są w nim wszystkie nauki
przodków. W końcu nazywany jest również Drżącym Żurawiem, ponieważ naśladuje
trzęsącą lub drżącą siłę (Zhan Dou Jing) Żurawia. Po deszczu można zobaczyć
Żurawia strzepującego wodę za pomocą szybkich ruchów.
Krzyczący Żuraw specjalizuje się w używaniu dłoni w uderzeniach. Podczas
walki używa również krzyku. Styl wykorzystuje dłonie tak jak żuraw skrzydła,
również okrzyki podobne są do tych jakie żuraw wydaje wieczorem lub wczesnym
rankiem. Uważa się, że krzyk żurawia może być słyszany w promieniu kilku
mil, gdyż posiada on silną Qi w Dan Tian. Dlatego też styl ten podkreśla
znaczne obniżanie Qi i jej wzmocnienie w Dan Tian. Jedzący Żuraw specjalizuje
się w atakowaniu dziobem. Ruchy jakie wtedy wykonuje są bardzo zwinne i
lekkie, a szybkość decyduje o wyniku. Latający Żuraw (Fei He) naśladuje
skakanie i latanie, jednocześnie ze skrzydłami zadającymi ciosy przeciwnikowi.
W stylu tym często używane są okrzyki.
Charakterystyczne cechy stylu Białego Żurawia
Żuraw jest zwierzęciem słabym, które nie może w walce użyć dużo siły.
Z Jednakże, jeżeli zajdzie taka potrzeba, może bronić się bardzo skutecznie.
Żuraw broniąc się polega tylko na trzech rzeczach: na zdolności szybkiego
uskakiwania, sile skrzydeł oraz dziobaniu. Skakanie dookoła używane jest
do robienia uników przed atakiem oraz do jednoczesnego zbliżania się do
przeciwnika w celu zaatakowania. Kiedy żuraw używa swoich skrzydeł do uderzeń,
siła z jaką to robi, może złamać grubą gałąź. Kluczem do siły tego rodzaju
jest szybkość. Należy pamiętać, że nawet miękka woda, jeśli jest wytryskiwana
dostatecznie szybko, może być użyta jako nóż w operacjach chirurgicznych.
Ponadto szybkość i dokładność z jaką żuraw uderza swym dziobem są bardzo
skuteczne w atakowaniu punktów witalnych. Jest to zarazem zdolność pozwalająca
mu na przeżycie, gdyż żuraw używa swego dzioba do łowienia ryb.
Podsumowując, możemy powiedzieć, iż w stylu Białego Żurawia:
1. Ręce są ważniejsze od nóg. Kiedy żuraw używa w walce zarówno dzioba
jak i skrzydeł, musi być w stabilnej pozycji, dlatego też nie ma on zbyt
dużych możliwości kopnięć. Tak więc zarówno w obronie jak i w ataku ręce
są używane jak skrzydła i dziób, podczas gdy nogi są mniej ważne i używa
się ich tylko w koordynacji z technikami ręcznymi. Kluczem do udanej obrony
i ataku jest szybkość i dokładność rąk.
2. Obrona jest jednocześnie atakiem. Żuraw jest zwierzęciem słabym
nie posiadającym znacznej siły, musi więc używać obrony jako ataku. Musi
być spokojny, cichy, ostrożny ale również czujny i gotowy do ataku. Kiedy
przyjdzie odpowiednia chwila, atak jest przeprowadzony w mgnieniu oka.
Strategia żurawia polega na bronieniu się i czekaniu na moment, w którym
należy zaatakować.
3. Walczy się na krótki i średni dystans. Ponieważ Żuraw używa obrony
jako ataku, musi być ekspertem w walce na krótki i średni dystans. Kiedy
przeciwnik przechodzi z długiego dystansu do średniego ćwiczący styl Żurawia
przeskoczy na krótki zasięg, aby zaatakować rękami skoordynowanymi z ograniczonymi
technikami kopnięć. Po ataku, "Żuraw" odskoczy natychmiast, aby uniknąć
chwycenia. Z racji tego, iż Żuraw jest słabym zwierzęciem, kiedy zostanie
pochwycony nie ma szansy uciec. Aby usunąć tę niedogodność, osoby uprawiające
styl Żurawia specjalizują się w technikach Chin Na (pochwycenie i kontrola)
zajmujących się sytuacją, kiedy jest się złapanym.
4. Szybkość jest ważniejsza od siły. Chociaż uważa się, że siła ataku
jest ważna, to w treningu Żurawia szybkość jest ważniejsza. Aby techniki
byty skuteczne, należy umieć wymykać się i atakować rękami oraz nogami
z bardzo dużą szybkością. Aby podnieść skuteczność trzeba również zwrócić
uwagę na dokładność ataków w punkty witalne.
Kończąc, należało by podkreślić, iż trening Żurawia skupia się na zachowaniu odpowiedniego umiaru w skakaniu, ruchach, szybkości i dokładności w atakowaniu czułych punktów.
Strona została przygotowana przez Tomasza Grycana.
Wszelkie pytania i uwagi dotyczące serwisu "Neijia" proszę przesyłać na adres:
Uwaga! Zanim wyślesz e-mail, przeczytaj dokładnie F.A.Q.